Loading...
Διεθνής και Ευρωπαϊκή Πολιτική Επικαιρότητα

Στροφή προς την Ανατολή

γράφει η Ειρήνη Ντούρα
Δύο μήνες μετά την απόφαση Τράμπ όσον αφορά στην μετακίνηση της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, πλήθος δηλώσεων από τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει προκαλέσει αναταραχή στην περιοχή. Τόσο με τις δηλώσεις του σε τουρκικό και διεθνή τύπο, αλλά και με την διαρκή επικοινωνία του με τον Ρώσο πρόεδρο Βλάντιμιρ Πούτιν και τον Γάλλο Εμμανουέλ Μακρόν, προσπαθεί να συντονίσει τις ενέργειες για την αποτροπή της απόφασης Τράμπ και την ενίσχυση της υποστήριξης Παλαιστινιακού κράτους με κύριο άξονα την Τουρκία. Ύστερα από την απομάκρυνση της Τουρκίας από το Ισραήλ, οι σχέσεις των δύο χωρών έχουν ψυχρανθεί, με πολλές δημόσιες και επιθετικές δηλώσεις ανάμεσα στους δύο ηγέτες. Σήμερα, ο Ερντογάν προσπαθεί να ηγηθεί του μουσουλμανικού κόσμου, στραμμένος προς την Ανατολή, προκαλώντας τις αντιδράσεις της Δύσης.

Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του τούρκου προέδρου περί “πρακτικές τρόμου” και “κατοχής” του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστίνιων. Δήλωση που προκάλεσε την απάντηση του Νετανιάχου, κατακρίνοντας την τουρκική εξωτερική πολιτική στην Μέση Ανατολή και την διακυβέρνηση Ερντογάν. Εν συνεχεία, η επιθυμία του Ερντογάν να δημιουργήσει τουρκική πρεσβεία την Ανατολική Ιερουσαλήμ, φέρει αντίδρασης της διεθνούς κοινότητας πυροδοτώντας ταυτόχρονα και την διαμάχη Τουρκίας-Ισραήλ. Με την ενέργειά του αυτή ο Ερντογάν προσπαθεί να γίνει ηγέτης και ειρηνευτής στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, δίνοντας λύση στην πολυετή διαμάχη. Ενισχύοντας έτσι και την επιρροή της Τουρκίας προς τις άλλες μουσουλμανικές χώρες, θέτοντας τον στόχο περιφερειακής δύναμης στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Οι πρακτικές του αυτές σε συνδυασμό με τις πράξεις Τραμπ και Νετανιάχου έχουν δημιουργήσει  ένα ασταθές κλίμα, το οποίο προκαλεί αναβρασμό και αρκετοί είναι αυτοί που αναμένουν το ξέσπασμα εχθροπραξίων ή κάποιας σύρραξης. Μετά τις ενέργειες Τραμπ, το κλίμα στην Μέση Ανατολή έχει ενταθεί αφού υπήρξαν πολλές διαδηλώσεις σε διάφορες μουσουλμανικές χώρες σε υποστήριξη της Παλαιστίνης. Παράδειγμα ο Λίβανος και η Τεχεράνη που προέβησαν σε σχόλια για “θάνατο στο Ισραήλ” και την καταστροφή του. Κάνοντας πολλούς να αναμένουν έναν δεύτερο Πόλεμο των Έξι ημερών.

Ο Τούρκος πρόεδρος καλεί τις μουσουλμανικές χώρες να ενωθούν ώστε να βάλουν τέλος στην αμερικανική και ισραηλινή επιρροή στην περιοχή, παίρνοντας πίσω την κατεχόμενη Παλαιστίνη. Πραγματοποιώντας οχτώ επίσημες συναντήσεις με τον Ρώσο ομόλογό του μέσα σε έναν χρόνο, ο Ερντογάν δείχνει να μην αστειεύεται και να είναι διατεθειμένος να προχωρήσει των σχεδίων του. Η αναγνώριση της Παλαιστίνης ως κράτος από 137 χώρες, δίνει τροφή στην Τουρκία για σπρώξιμο της επίλυσης του θέματος καθώς και την ανάδειξη της διαμεσολαβητή. Γενικότερα, η Τουρκία ύστερα από την αποστροφή της από την Δύση και το “διαζύγιο” με τον πολυετή σύμμαχο της, Ισραήλ, προσπαθεί να συσπειρώσει τις μουσουλμανικές χώρες αναβιώνοντας μία νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτές οι πρακτικές έχουν ανησυχήσει ιδιαιτέρως την διεθνή κοινότητα και έχουν προκαλέσει κρίση. Η ασφάλεια στην Μέση Ανατολή, μία περιοχή με πολλά συγκρουσιακά προβλήματα, κινδυνεύει για ακόμα μία φορά. Γεννώντας ερωτήματα για το πόσο μακριά είναι διατεθειμένος να φτάσει ο τούρκος πρόεδρος προκειμένου να χτίσει μία παντουρκική συμμαχία, διαχειριζόμενος κρίσιμα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα. Οι πράξεις του αυτές έχουν οδηγήσει και στην ανησυχία του Συμβουλίου Ασφαλείας, το οποίο κατονόμασε την Τουρκία ως η τρίτη στον κόσμο χώρα που αποτελεί κίνδυνο για τις Η.Π.Α, προκαλώντας την οργή της Άγκυρας.
           
Σε γενικές γραμμές, οι αλλεπάλληλες επιθέσεις Τουρκίας σε Ισραήλ και Η.Π.Α,
έχουν δημιουργήσει ένα αίσθημα φό
βου και τρόμου για το ξέσπασμα σύρραξης στην περιοχή. Η επιθυμία για δημιουργία τουρκικής πρεσβείας στην Ανατολική Ιερουσαλήμ σε συνδυασμό με την μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ θα διχάσει την διεθνή κοινότητα, η οποία παραμένει ουδέτερη, στηρίζοντας τις παλαιές πρακτικές της και δηλώσεις ως προς το καθεστώς της Παλαιστίνης. Την ίδια ώρα, στο εσωτερικό της Παλαιστίνης κυριαρχεί αναβρασμός και ο παλαιστινιακός λαός προετοιμάζεται για το χειρότερο. Το αίσθημα αυτό δημιουργεί αβεβαιότητα και εντείνει το μίσος μεταξύ των δύο χωρών κάνοντας την λύση να μοιάζει μακρινή. Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε θεατές στην διαμόρφωση νέων συμμαχιών που αλλάζουν το διεθνές πολιτικό πλάνο και προκαλώντας νέες αντιπαλότητες οι οποίες επηρεάζουν τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά το διεθνές πολιτικό οικοσύστημα. Τελικώς, μία αναπάντεχη σύρραξη δεν φαντάζει μακρινή και η αναμονή εχθροπραξιών ανάμεσα σε Ισραήλ-Τουρκία δεν αποτελεί έκπληξη. Ωστόσο, ακόμη αναμένουμε την αντίδραση των υπόλοιπων μουσουλμανικών κρατών, όπου μεν υποστηρίζουν την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους αλλά όχι  υπό την αιγίδα της τουρκικής πρωτοβουλίας, μίας και δεν αναγνωρίσουν την τελευταία ως πραγματικό ισλαμικό κράτος που σέβεται και προωθεί τον ισλαμικό τρόπο ζωής.


Βιβλιογραφία