Γράφει η Χριστίνα- Βασιλική Χατζηιωάννου,
ασκούμενη στην έδρα της Unesco στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
Για να δημιουργήσουμε διαρκή ειρήνη, χρειαζόμαστε τις φωνές των γυναικών. Ο πόλεμος, οι βίαιες συγκρούσεις, η τρομοκρατία και ο βίαιος εξτρεμισμός έχουν διάφορες και καταστροφικές συνέπειες για τις γυναίκες και τα κορίτσια. Εν όψει αυτού, οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο ηγούνται κινημάτων για την ειρήνη και την ανοικοδόμηση των κοινοτήτων. Από την πρόληψη των συγκρούσεων και την επίλυση συγκρούσεων έως τη συμφιλίωση και την οικονομική ανάκαμψη μετά τη σύγκρουση, η ουσιαστική συμμετοχή των γυναικών στις ειρηνευτικές διαδικασίες αυξάνει την πιθανότητα ότι μια συμφωνία θα διαρκέσει περισσότερο από 15 χρόνια και υπάρχουν ισχυρά στοιχεία που υποδηλώνουν ότι η συμμετοχή των γυναικών σε ειρηνευτικές διαδικασίες συμβάλλει στη μεγαλύτερη, πιο ανθεκτική ειρήνη μετά από συγκρούσεις. Μια παγκόσμια μελέτη του 2015 για την εφαρμογή της UNSCR 1325 από τις γυναίκες των Ηνωμένων Εθνών διαπίστωσε ότι οι κοινότητες που πλήττονται από συγκρούσεις και γνώρισαν την ταχύτερη οικονομική ανάκαμψη και μείωση της φτώχειας είναι αυτές που είχαν περισσότερες γυναίκες με υψηλότερα επίπεδα ενδυνάμωσης.
Ωστόσο, παρόλα αυτά, οι γυναίκες σε όλο το κόσμο παραμένουν σε μεγάλο βαθμό αόρατες εξακολουθώντας να αποκλείονται από τις ειρηνευτικές και τις πολιτικές διαδικασίες και διαπραγματεύσεις λόγω διακρίσεων των νόμων, των κοινωνικών στερεοτύπων και των θεσμικών εμποδίων. Ακόμα και όταν συμβάλλουν στη διαμεσολάβηση και στη διατήρηση της ειρήνης, η συνεισφορά τους είναι σπάνια ορατή. Η συμμετοχή των γυναικών στις ειρηνευτικές διαδικασίες υπερβαίνει απλώς την εκπροσώπηση και τις ποσοστώσεις. Η ουσιαστική συμμετοχή σημαίνει ότι οι γυναίκες βρίσκονται στο τραπέζι όταν διεξάγονται διαπραγματεύσεις και ότι τα συμφέροντα και οι εμπειρίες των γυναικών αντικατοπτρίζονται πλήρως στις ειρηνευτικές διαδικασίες και ότι οι γυναίκες λαμβάνονται εξίσου υπόψη στις προσπάθειες ανάκαμψης μετά τις συγκρούσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, και σε απάντηση στο αίτημα της Ατζέντας για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη του 2030 να μην αφήσει κανέναν πίσω, οι Γυναίκες των Ηνωμένων Εθνών εργάζονται για την προώθηση της ειρήνης υποστηρίζοντας γυναίκες όλων των υποβάθρων και ηλικιών για συμμετοχή σε διαδικασίες για την πρόληψη των συγκρούσεων και την οικοδόμηση και τη διατήρηση της ειρήνης.
Το 2020 είναι μια μεγάλη χρονιά για την ατζέντα για τις γυναίκες, την ειρήνη και την ασφάλεια με τόσα πολλά σημαντικά ορόσημα συμπεριλαμβανομένων των 20 ετών από την έγκριση του ψηφίσματος 1325 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το πρώτο από μια σειρά ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών που έθεσαν τις γυναίκες στην κέντρο της παγκόσμιας ατζέντας για την ειρήνη και την ασφάλεια, ορόσημα που στόχο έχουν τόσο τον εορτασμό όλων αυτών που έχουμε καταφέρει αλλά και τον προβληματισμό για όλα αυτά που θα μπορούσαν να έχουν γίνει και δεν έγιναν ποτέ αλλά και για όλα αυτά που επιβάλλεται να γίνουν από εδώ και στο εξής.
Η συμπερίληψη της διάστασης του φύλου στη διεθνή ατζέντα για την ειρήνη και την ασφάλεια υπήρξε μια μακρά διαδικασία που έχει πλέον ιστορία πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Τα Ηνωμένα Έθνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλοι διεθνείς οργανισμοί εισάγουν σταδιακά διαφορετικούς νόμους, ψηφίσματα και οδηγίες που αποτελούν ένα εκτεταμένο κανονιστικό πλαίσιο σχετικά με τις γυναίκες, τις συγκρούσεις και την οικοδόμηση της ειρήνης. Το 2000, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών αναγνώρισε επισήμως τη μεταβαλλόμενη φύση του πολέμου, στο πλαίσιο του οποίου οι άμαχοι αποτελούν στόχο όλο και περισσότερο, και οι γυναίκες εξακολουθούν να αποκλείονται από τη συμμετοχή σε ειρηνευτικές διαδικασίες. Σήμερα η ατζέντα για τις γυναίκες, την ειρήνη και την ασφάλεια είναι ένας σύνθετος τομέας, που σχετίζεται με κάθε πιθανή διάσταση του πολέμου και της ειρήνης.
Φτάνοντας στη UNSC 1325
Χρειάστηκαν αρκετές δεκαετίες για τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) και τα κράτη για να δημιουργήσουν ένα κανονιστικό πλαίσιο και επιχειρησιακές πολιτικές και διαδικασίες που να είναι προσαρμοσμένες και να ανταποκρίνονται στα δικαιώματα των γυναικών και των κοριτσιών σε χώρες που πλήττονται από συγκρούσεις.
Οι πρώτες προσπάθειες για την αντιμετώπιση της κατάστασης των γυναικών σε ένοπλες συγκρούσεις περιλαμβάνουν: την Επιτροπή για το Καθεστώς των Γυναικών του 1969, η οποία εξέτασε το εάν πρέπει να παρέχεται ειδική προστασία σε γυναίκες και παιδιά κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, και η υιοθέτηση της Διακήρυξης για τη Προστασία των Γυναικών και των παιδιών σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ένοπλες συγκρούσεις από τη Γενική Συνέλευση του 1974. Τα Παγκόσμια Συνέδρια των Ηνωμένων Εθνών για τις Γυναίκες (1975-1995) ήταν επίσης σημαντικά ορόσημα για την ανάπτυξη της ιδέας ότι οι γυναίκες είναι απαραίτητοι συμμετέχοντες και ενεργά μέσα ειρήνης, και τα ενδιαφέροντα τους, οι φωνές και οι ικανότητές τους πρέπει να αξιοποιηθούν. Το πρώτο συνέδριο στο Μεξικό το 1975 ξεκίνησε έναν συνεχή διάλογο για το καθεστώς των γυναικών σε έναν νέο χώρο και έδωσε ώθηση στη σύνταξη και την έγκριση της Σύμβασης για την εξάλειψη όλων των μορφών διακρίσεων κατά των γυναικών (CEDAW), η οποία είναι μια διεθνής συνθήκη συχνά αναφέρεται ως διεθνές νομοσχέδιο για τα δικαιώματα των γυναικών.
Το δεύτερο και το τρίτο συνέδριο στην Κοπεγχάγη (1980) και στο Ναϊρόμπι (1985) συνέχισαν να αναδεικνύουν τις συζητήσεις αυτές. Στην τέταρτη παγκόσμια διάσκεψη για τις γυναίκες στο Πεκίνο το 1995, οι γυναίκες κινητοποιήθηκαν για να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στις γυναίκες και την ειρήνη. Η πλατφόρμα του Πεκίνου αναγνώρισε ότι οι απώλειες των πολιτών ξεπερνούν τα στρατιωτικά θύματα, με γυναίκες και παιδιά να αποτελούν σημαντικό αριθμό θυμάτων, και πρότεινε στρατηγικούς στόχους, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης των στρατιωτικών δαπανών για την ανακατεύθυνση των πόρων στην ειρήνη · Υποστήριξε επίσης ότι το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και το δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να τηρηθεί και να εφαρμοστεί σε αδικήματα κατά των γυναικών.
Η νέα χιλιετία έδωσε όλο και μεγαλύτερη έμφαση στην ανισότητα των φύλων, με την πίεση της κοινωνίας των πολιτών να συνεχίζει να ωθεί τα Ηνωμένα Έθνη να αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερο θέματα φύλου. Το 2000, η εικοστή τρίτη ειδική σύνοδος της Γενικής Συνέλευσης με τίτλο «Γυναίκες 2000: Ισότητα των φύλων, ανάπτυξη και ειρήνη για τον εικοστό πρώτο αιώνα» επιβεβαίωσε τις δεσμεύσεις που ανέλαβε η Διακήρυξη και η Πλατφόρμα Δράσης του Πεκίνου. Το έγγραφο αποτελεσμάτων ζήτησε την πλήρη συμμετοχή των γυναικών σε όλα τα επίπεδα λήψης αποφάσεων σε ειρηνευτικές διαδικασίες, διατήρηση της ειρήνης και οικοδόμηση της ειρήνης.
Επίσης το 2000, το Συμβούλιο Ασφαλείας εξέδωσε μια προεδρική δήλωση για τον εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας (8 Μαρτίου). Αυτή η δήλωση αναγνώρισε τη σχέση μεταξύ της ειρήνης και των δικαιωμάτων των γυναικών. Ο Γενικός Γραμματέας δημιούργησε μια ομάδα για την επισκόπηση των δραστηριοτήτων ειρήνης και ασφάλειας των Ηνωμένων Εθνών, με αποτέλεσμα την έκθεση της επιτροπής για τις ειρηνευτικές επιχειρήσεις των Ηνωμένων Εθνών. Αυτή η έκθεση προσδιόρισε την ανάγκη για ίση εκπροσώπηση των φύλων στις ειρηνευτικές αποστολές, ιδίως σε θέσεις εξουσίας. Η έκθεση οδήγησε στην έγκριση της Διακήρυξης του Windhoek, η οποία ζητά την ενσωμάτωση της διάστασης του φύλου στις επιχειρήσεις διατήρησης της ειρήνης, την ίση πρόσβαση και εκπροσώπηση των γυναικών σε ειρηνευτικές διαδικασίες και την πρόσληψη γυναικών για ηγετικές θέσεις.
Λίγο μετά τις εξελίξεις αυτές, το Συμβούλιο Ασφαλείας ενέκρινε την απόφαση 1325 (2000), τη πρώτη απόφαση για τις γυναίκες, την ειρήνη και την ασφάλεια. Το UNSCR1325[1] είναι το αποκορύφωμα αρκετών δεκαετιών συνηγορίας, από το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών και από οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών. Είναι το αποτέλεσμα της συνεχώς αυξανόμενης αναγνώρισης ότι οι γυναίκες βιώνουν συγκρούσεις διαφορετικά από τους άνδρες και μια τέτοια παραλλαγή απαιτεί προσαρμοσμένη προσοχή και εμπειρογνωμοσύνη. Από το 2000, έχουν περάσει οκτώ ακόμη ψηφίσματα, υπό την αιγίδα της ατζέντας για τις γυναίκες, την ειρήνη και την ασφάλεια.
Η UNSC1325 και οι μετέπειτα προσπάθειες
Στις 31 Οκτωβρίου του 2000,λοιπόν, υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το ψήφισμα 1325, η υιοθέτηση του οποίου είναι ένα ιστορικό ορόσημο, δεδομένου ότι είναι η πρώτη φορά που το Συμβούλιο Ασφαλείας επικεντρώνει την προσοχή του αποκλειστικά στις γυναίκες.[2] Το ψήφισμα ήταν το πρώτο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας που συνδέει τις γυναίκες με την ατζέντα ειρήνης και ασφάλειας, εξετάζοντας τον αντίκτυπο του πολέμου στις γυναίκες και τη συμβολή τους στην επίλυση συγκρούσεων και τη βιώσιμη ειρήνη.
Το ψήφισμα αποτελείται από τέσσερις πυλώνες: 1) Ο ρόλος των γυναικών στην πρόληψη των συγκρούσεων, 2) η συμμετοχή τους στην οικοδόμηση της ειρήνης, 3) η προστασία των δικαιωμάτων τους κατά τη διάρκεια και μετά τη σύγκρουση, και 4) οι ειδικές ανάγκες τους κατά τον επαναπατρισμό, την επανεγκατάσταση και την αποκατάσταση, επανένταξη και ανασυγκρότηση μετά τη σύγκρουση. Συνολικά οκτώ ψηφίσματα, όλα στο πλαίσιο της ατζέντας WPS, μπορούν να χωριστούν σε δύο ομάδες. Η πρώτη ομάδα, που ξεκίνησε το 1325 και ακολούθησε το SCR 1889 (παρουσιάστηκε από το Βιετνάμ το 2009), το SCR 2122 (παρουσιάστηκε από το Αζερμπαϊτζάν το 2013) και το SCR 2242 (παρουσιάστηκε από την Ισπανία το 2015), ασχολείται εν συντομία με την ανάγκη για γυναίκες αποτελεσματική συμμετοχή στην ειρήνη και την οικοδόμηση της ειρήνης.[3]
Όσον αφορά τη δεύτερη ομάδα, το 2008, εγκρίθηκε ένα πρώτο ψήφισμα (1820) σχετικά με τη σεξουαλική βία που σχετίζεται με συγκρούσεις (CRSV), αναγνωρίζοντας ότι η σεξουαλική βία όταν χρησιμοποιείται ως τακτική πολέμου μπορεί να αποτελέσει απειλή για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Ο βιασμός και άλλες μορφές σεξουαλικής βίας δεν θεωρούνται πλέον αναπόφευκτες παρενέργειες της ένοπλης σύγκρουσης, αλλά τώρα αντιμετωπίζονται ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Οι διαμεσολαβητές και τα κράτη μέλη καλούνται να μεριμνήσουν ώστε το CRSV να συμπεριληφθεί ως απαγορευμένη πράξη σε διατάξεις εκεχειρίας και ειρηνευτικών συμφωνιών[4].
Η UNSCR 1325 είναι το βασικό πλαίσιο που υποστηρίζει τα δικαιώματα των γυναικών και των κοριτσιών κατά τη διάρκεια συγκρούσεων και των κρίσεων και υπογραμμίζει τη σημασία της ενσωμάτωσης των προοπτικών φύλου στην πρόληψη, την επίλυση και την οικοδόμηση της ειρήνης, καθώς και στις αντιδράσεις σε καταστροφές και κρίσεις.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δήλωσε ότι καταστάσεις ένοπλων συγκρούσεων, κρίσεων και ανθρωπιστικών καταστάσεων έκτακτης ανάγκης καθιστούν τις γυναίκες και τα κορίτσια πιο ευάλωτα σε απειλές όπως η σεξουαλική βία και η βία με βάση το φύλο, ο παιδικός γάμος και η εκμετάλλευση. Αυτό οφείλεται στην κατάρρευση της κοινωνικής υποδομής που επηρεάζει την πρόσβαση σε φυσική ασφάλεια, καταφύγιο, πόσιμο νερό, αξιόπιστη παροχή τροφίμων, υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση, οικονομική ευκαιρία και δικαιοσύνη.
Τα τελευταία 20 χρόνια, αρκετές μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι η ανισότητα μεταξύ των φύλων είναι ένας βασικός παράγοντας πρόβλεψης της σύγκρουσης και της αστάθειας – η ανισότητα των φύλων αυξάνει την πιθανότητα σύγκρουσης και χώρες με αδύναμα πρότυπα για τα ανθρώπινα δικαιώματα «είναι πιθανότερο να έχουν στρατιωτικοποιημένες και βίαιες διακρατικές διαφορές». Μια πρόσφατη ανάλυση διαπίστωσε ότι το 79% των ένοπλων συγκρούσεων σε καταστάσεις για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία για την ισότητα των φύλων πραγματοποιήθηκαν σε περιβάλλον με μεσαία, υψηλά ή πολύ υψηλά επίπεδα διακρίσεων λόγω φύλου.
COVID-19 ΚΑΙ WPS
Η τρέχουσα πανδημία που σαρώνει τον κόσμο κατάφερε να αναδείξει το ρόλο του φύλου στις πτυχές αυτής της κρίσης κυρίως στη διάσταση της δημόσιας υγείας. Ορισμένοι σχολιαστές έχουν υποστηρίξει ότι η ατζέντα του WPS δεν ήταν ποτέ πιο σημαντική από αυτήν την εποχή της κρίσης. Οι ειδικοί προτείνουν ότι η πανδημία COVID-19, με τις πολύπλευρες διαστάσεις ασφαλείας της, αποδεικνύει, στην πραγματικότητα, την κεντρική θέση της ατζέντας WPS στις σύγχρονες παγκόσμιες προκλήσεις για την ειρήνη και την ασφάλεια.
Όπως έχει αναγνωριστεί ευρέως η τρέχουσα πανδημία ενισχύει τις ήδη υπάρχουσες εμφύλες, φυλετικές, οικονομικές και πολιτικές ανισότητες και επηρεάζει εκείνους που περιθωριοποιούνται περισσότερο, συμπεριλαμβανομένων ατόμων με διαφορετικό SOGIESC, ατόμων με αναπηρίες, ηλικιωμένων, φτωχών και εκτοπισμένων. Οι γυναίκες επηρεάζονται λόγω του ρόλου τους στη πρωτοβάθμια φροντίδα ή ως εργαζομένων στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης και συχνά είναι λιγότερο πιθανό να ικανοποιήσουν τις δικές τους ανάγκες λόγω διαρθρωτικών ανισοτήτων. Όσον αφορά τις γυναίκες και τα κορίτσια σε κοινότητες που πλήττονται από συγκρούσεις, η πανδημία είναι πιθανό να τις πλήξει περισσότερο – όπως αναγνωρίζεται από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, υπήρξε μια ανησυχητική αύξηση της βίας λόγω φύλου (GBV), σε συνδυασμό με περιορισμούς σε βασικές υπηρεσίες – , η βία αυτή ενέχει τους υφιστάμενους κινδύνους για τις γυναίκες και τα κορίτσια. Η τρέχουσα πανδημία υπογραμμίζει γιατί η πρόληψη όλων των μορφών GBV(gender-based violence)[5] εναντίον των γυναικών και του πεδίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, είναι σημαντική καθώς και τη σημασία να τους δοθεί η δυνατότητα να ηγηθούν και να συμβάλουν στην αντιμετώπιση της κρίσης.
Η έμφαση του WPS στη συμμετοχή των γυναικών και στην οργάνωση στην πρόληψη, την επίλυση και την οικοδόμηση της ειρήνης των γυναικών είναι επίσης κεντρικής σημασίας για την τρέχουσα κρίση. Τόσο στη σύγκρουση όσο και στην κρίση, οι τοπικοί φορείς, συχνά οι γυναίκες, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Οι γυναίκες δεν αποτελούν μόνο το 70% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού υγειονομικής περίθαλψης, κυριαρχούν επίσης στους τομείς της κοινωνικής εργασίας και της κοινωνίας των πολιτών σε έθνη σε ολόκληρο τον κόσμο.
Επιπλέον, η ατζέντα του WPS ζητά επίσης μεγαλύτερη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική και στη λήψη αποφάσεων σε θέματα ειρήνης και ασφάλειας. Η τρέχουσα κρίση αποκαλύπτει τη συνάφεια αυτής της έκκλησης με τη συμμετοχή χωρίς αποκλεισμούς. Αξίζει να σημειωθεί η αποτελεσματική ανταπόκριση ορισμένων γυναικών παγκόσμιων ηγετών που αντέδρασαν σε αυτήν την κρίση αποφασιστικά και προορατικά, για παράδειγμα, στη Φινλανδία, τη Γερμανία, τη Νέα Ζηλανδία και τη Νορβηγία. Τέλος, η ατζέντα του WPS υποστηρίζει προσεγγίσεις για την ανθρώπινη ασφάλεια που είναι ανθρωποκεντρικές και είναι ευαίσθητες στο φύλο. Αν χρειαζόταν ποτέ προσεγγίσεις με επίκεντρο τον άνθρωπο και το φύλο – είναι σίγουρα τώρα. Η κρίση του COVID-19 αποδεικνύεται ότι αλλάζει το παιχνίδι στην αναδυόμενη συζήτηση για την απειλή για την ασφάλεια και, από κοινού με την ατζέντα του WPS, αμφισβητεί τις παραδοσιακές έννοιες της ατομικής, της κρατικής και της εθνικής ασφάλειας.
Επίλογος
Δεν μπορούμε να επιτύχουμε βιώσιμη ειρήνη χωρίς την πλήρη, ισότιμη και ουσιαστική συμμετοχή και ηγεσία διαφορετικών γυναικών σε όλα τα επίπεδα λήψης αποφάσεων. Η κοινωνία των πολιτών, συμπεριλαμβανομένων των κοινοτήτων που πλήττονται από συγκρούσεις, των peace-builders, των οργανώσεων δικαιωμάτων των γυναικών και των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ατζέντας του WPS. Χωρίς πραγματική λογοδοσία, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική πρόοδος. Η μεγαλύτερη λογοδοσία όλων των παραγόντων, ιδίως των ανώτερων ηγετών του ΟΗΕ και των κρατών μελών, αποτελεί προϋπόθεση για πραγματική πρόοδο στην ατζέντα του WPS. Αυτό απαιτεί θεμελιώδη αναγνώριση ότι η αντιμετώπιση της ανισότητας των φύλων αποτελεί διεθνή νομική υποχρέωση και συλλογική ευθύνη των Ηνωμένων Εθνών. Η προτεραιότητα και η ανάθεση πόρων για τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών, η καθιέρωση σαφών προτύπων για την απόδοση και την εφαρμογή, καθώς και η αύξηση του κόστους της αποτυχίας στην εφαρμογή, είναι ουσιαστικής σημασίας για την προώθηση της ατζέντας του WPS.
20 χρόνια από την έγκριση του ψηφίσματος 1325, παρά το γεγονός ότι οι συγκρούσεις επηρεάζουν δυσανάλογα την υγεία, την ασφάλεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών και των κοριτσιών, αυτές παραμένουν αποκλεισμένες από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων που καθορίζουν το μέλλον τους. Το 2018, μόνο το 50% των συστάσεων για το θεματολόγιο WPS προς τα Ηνωμένα Έθνη έχουν προχωρήσει, και μόνο δύο από τις 30 προτάσεις εφαρμόστηκαν πλήρως (S / 2019/800).
Στο τρέχον παγκόσμιο πλαίσιο ειρήνης και ασφάλειας, με πολλές νέες και αναδυόμενες απειλές από τον βίαιο εξτρεμισμό, την κλιματική αλλαγή, τις παρατεταμένες βίαιες συγκρούσεις, την εμπορία ανθρώπων και τις άνευ προηγουμένου και παρατεταμένες κρίσεις προσφύγων και ανθρωπιστικής βοήθειας, οι προσπάθειες των Ηνωμένων Εθνών για την εφαρμογή της ατζέντας Γυναίκες, Ειρήνη και Ασφάλεια είναι πιο κρίσιμη τώρα από ποτέ. Χωρίς βασική κατανόηση της σημασίας της υποστήριξης της ουσιαστικής συμμετοχής των γυναικών σε ειρηνευτικές διαδικασίες, χωρίς την ιεράρχηση της προστασίας τους σε ανθρωπιστικές κρίσεις και χωρίς την αύξηση της ηγεσίας των γυναικών και της λήψης αποφάσεων, η ατζέντα για τις γυναίκες, την ειρήνη και την ασφάλεια μπορεί να θεωρηθεί εσφαλμένα ως ζήτημα «μόνο για γυναίκες». H αποτυχία να εξεταστεί μια προοπτική με βάση το φύλο στις επιχειρήσεις μπορεί να προκαλέσει πρόσθετες απειλές ή κίνδυνο για το προσωπικό και την αποστολή.
Βιβλιογραφία- Αρθρογραφία
“20 Years of Women, Peace and Security Peacekeeping.” United Nations. United Nations. Accessed October 1, 2020. https://peacekeeping.un.org/en/20-years-of-women-peace-and-security.
“Background.” PeaceWomen, May 30, 2019. https://www.peacewomen.org/why-WPS/solutions/background.
“Council of Europe Convention on preventing and combating violence against women and domestic violence”, Council of Europe, 2011. Ανακτήθηκε 26 Απριλίου, 2020. https://rm.coe.int/168046031c.
“Guidance on Gender and Inclusive Mediation Strategies”, United Nations Department of Political Affairs, 2017.
Karim, Sabrina, and Kyle Beardsley. Equal Opportunity Peacekeeping: Women, Peace, and Security in Post-Conflict States. New York, NY: Oxford University Press, 2017.
NATO. “COVID-19: at the Heart of the Women, Peace and Security Agenda.” NATO. Accessed October 9, 2020. https://www.nato.int/cps/en/natohq/news_175694.htm.
Resolution 1325 (2000), S/RES/1325 (2000), United Nations Security Council, 2000.
“UN Action against Sexual Violence in Conflict – United Nations Office of the Special Representative of the Secretary-General on Sexual Violence in Conflict.” United Nations. United Nations. Accessed August 20, 2020. https://www.un.org/sexualviolenceinconflict/about-us/un-action/.
“What Is UNSCR 1325?” United States Institute of Peace, February 23, 2018. https://www.usip.org/gender_peacebuilding/about_UNSCR_1325.
“Security Council Resolution 1820.” PeaceWomen, November 6, 2015. http://peacewomen.org/SCR-1820.
Turshen, Meredeth, Sheila Meintjes, and Anu Pillay, The Aftermath: Women in Post-ConflictTransformation. New York: Zed Books, 2005.
“What We Do: Peace and Security.” UN Women. Accessed October 1, 2020. https://www.unwomen.org/en/what-we-do/peace-and-security.
[1] Resolution 1325 (2000), S/RES/1325 (2000), United Nations Security Council, 2000.
[3] Για να δείτε τα ψηφίσματα αναλυτικά: https://unescowomen.uom.gr/official-documents/.
.