Loading...
Latest news
Διεθνής και Ευρωπαϊκή Πολιτική Επικαιρότητα

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙ Η ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠ-Υ(Ε)ΜΕΝΗ

γράφει η Κατερίνα Χαροκόπου

Στις μέρες μας, παρόλη τη θεωρητικά ανθρώπινη εξέλιξη, ο όρος «εμφύλιος πόλεμος» ή αλλιώς «εμφύλια σύρραξη» απασχολεί διακαώς το ενδιαφέρον της ανθρώπινης κοινότητας. Συχνά, σε χώρες που πλήττονται από εμφύλιο πόλεμο παρατηρείται όχι μόνο έλλειψη ανιδιοτέλειας και αλτρουισμού μεταξύ των πολιτών αλλά και συνεχείς παραβιάσεις της Συμβάσεως της Γενεύης περί προστασίας των αμάχων.  Πράγματι, θεμελιώδεις αρχές, όπως η απαγόρευση προσβολών κατά της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων (βλ. άρ. 3 συμβ. Γενεύης 1949), η αποτροπή βασανισμών, φόνων ακρωτηριασμών (βλ. άρ. 75  συμβ. Γενεύης 1949), η προστασία των αμάχων από επιθέσεις (βλ. άρ. 85 συμβ. Γενεύης 1949) καθώς και προστασία των γυναικών και παιδιών (βλ. άρ. 76-77 συμβ. Γενεύης 1949), θυσιάζονται στο βωμό διαφορετικών συμφερόντων που δεν ακολουθούν, δυστυχώς, τη δίοδο ειρηνικούς επίλυσης.

Αναμφισβήτητα, η εμφύλια σύρραξη της Συρίας απασχολεί έντονα την επικαιρότητα. Στο ίδιο ύψος κύματος, μια άλλη εμφύλια σύγκρουση, στην Υεμένη, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, ήδη από το 2014. Εν μέσω των ανελέητων συνεχιζόμενων εχθροπραξιών, η χώρα έχει εισέλθει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, με τον υποσιτισμό να αποτελεί  μία από τις κυριότερες απειλές της χώρας.
Η Υεμένη, με τη μορφή μιας ενοποιημένης χώρας, υφίσταται από το 1990 (22 Μαΐου), χρονιά όπου η Αραβική Δημοκρατία της Υεμένης (Βόρεια Υεμένη) και η Λαϊκή Δημοκρατία της Υεμένης (Νότια Υεμένη) σχημάτισαν τη Δημοκρατία της Υεμένης. Τα ηνία της προεδρίας της χώρας ανέλαβε ο Ali Abdullah Saleh, του βορείου τμήματος ενώ πρωθυπουργός  Ali Salim al-Beidh, του νοτίου τμήματος. Η δικτατορική, κατά πολλούς, πολιτική του Saleh επιβλήθηκε στους πολίτες της χώρας μέχρι και το 2012. Αφορμή για να δοθεί ένα τέλος στην αδιάκοπη παρουσία του στους κόλπους της κυβερνητικής εξουσίας της χώρας, στάθηκε το ξέσπασμα της Αραβικής Άνοιξης το 2011. Οι ένοπλες συγκρούσεις που αποτελούν προϊόν της επικαιρότητας της χώρας ήδη από το 2012, αποσκόπησαν τη αποκατάσταση της σταθερότητας και την αναδιοργάνωση στο εσωτερικό της χώρας. Η σταθερότητα και κατά συνέπεια η πολιτική μετάβαση θα μπορούσε να επέλθει μόνο με τη παραίτηση του Saleh, η οποία και συνέβη το 2012. Αμέσως μετά , την  εξουσία ανέλαβε ο Abdrabbuh Mansur Hadii, ο οποίος και προσπάθησε να επιλύσει ποικίλα ζητήματα, όπως  τις επιθέσεις της Αλ Κάιντα στη χώρα, το αποσχιστικό κίνημα στο νότο, την προσήλωση των στρατιωτικών στο τέως πρόεδρο Saleh καθώς, επίσης, την ανεργία και τη διαφθορά.
Υποκινητές των ειρηνικών, αρχικά, διαδηλώσεων στην Υεμένη εναντίον του Saleh, αποτέλεσαν οι ποικίλες φυλές της χώρας με κυριότερη τη φυλή των Houthis. Το κίνημα των Houthis ξεκίνησε το 1990 ως ανανεωτικό κίνημα προσανατολισμένο στη νεολαία με σκοπό την υπεράσπιση των θρησκευτικών παραδόσεων των Σιιτών. Μέχρι και το 2000 εκτενείς εξεγέρσεις εναντίον της κυβέρνησης του Salehλάμβαναν χώρα, ως απόρροια της έντονης αμφισβήτησης που περιέβαλε τη πολιτική του φιγούρα, λόγω της αδύναμης στάσης του απέναντι στις Η.Π.Α και κατά συνέπεια στο πόλεμο ενάντια στη τρομοκρατία. Γενικότερα, η ομάδα των Houthis, εκμεταλλεύτηκε αυτή την αδυναμία αναλαμβάνοντας τον έλεγχο των βορείων επαρχιών. Έκτοτε, ξεκίνησαν επιθετική στρατιωτική εκστρατεία στο βορρά νικώντας βασικές στρατιωτικές μονάδες και καταλήγοντας στη κατάληψη της πρωτεύουσας Σαναά. Ο ίδιος ο Hadi  και τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης κατέφυγαν στο λιμάνι του Aden. Ωστόσο, συνεχίζουν να αποτελούν τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνησης της Υεμένης, η οποία και υποστηρίζεται από μια αραβική στρατιωτική συμμαχία υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας. Αμέσως, η Σαουδική Αραβία και άλλα 8 σουνιτικά κράτη ξεκίνησαν αεροπορική εκστρατεία για αποκατάσταση και επαναφορά της κυβέρνησης Hadi. Η συμμαχία αυτή έλαβε την υποστήριξη από Η.Π.Α, Αγγλία και Γαλλία. Από τις συγκρούσεις, που μαίνονται, έχουν χάσει τη ζωή τους περισσότεροι από 8.600 άνθρωποι τη στιγμή που η σαουδαραβική συμμαχία κατηγορείται ότι οι βομβαρδισμοί στους οποίους προβαίνει είναι παράνομοι δεδομένου ότι ο θάνατος 2.600  αμάχων έρχεται σε αντίθεση με τις διατάξεις της σύμβασης της Γενεύης.
Σε μια κλιμακούμενη εμπόλεμη ατμόσφαιρα, ο αριθμός των ανθρώπων που χρήζουν άμεσα βοήθειας ξεπερνούν τα 20 εκατομμύρια. Το εμπάργκο σε τρόφιμα από το εξωτερικό και το κλείσιμο του βασικού λιμανιού Χοντέιντα, (90% εισαγωγών της χώρας προέρχεται από το λιμάνι) έχει συμβάλει στη χειρότερη ανθρωπιστική κρίση στην ιστορία της Υεμένης. Το 60% του πληθυσμού χρήζει έκτακτης ανθρωπιστικής βοήθειας, λόγω της έλλειψη πόσιμου νερού και τροφής. Επιπλέον, όσοι επιβιώνουν από τους ανελέητους βομβαρδισμούς πεθαίνουν από τις επιδημίες χολέρας. 
Είναι αλήθεια ότι η κρίση στην Υεμένη δεν έχει πάρει τις διαστάσεις διεθνούς ζητήματος άμεσης επίλυσης. O Ο.Η.Ε καταδικάζει κάθε απάνθρωπη δράση εναντίον αμάχων και ενστερνίζεται την άποψη για πλήρη προστασία των δικαιωμάτων παιδιών που βρίσκονται στα όρια της λιμοκτονίας. Μέχρι πότε, ωστόσο, η διεθνής κοινότητα θα βλέπει τον αριθμό των θυμάτων να πολλαπλασιάζεται;  Ας ελπίσουμε σε μια άμεση επίλυση του ζητήματος ώστε να μη συνεχίσουμε να είμαστε θεατές στο ρίνγκ της ανθρώπινης ταπείνωσης.
         


ΠΗΓΕΣ
1.     Μαρία – Ντανιέλλα Μαρούδα, Ένοπλες συρράξεις και διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, Εκδόσεις Σάκκουλας Αντ. Ν., 2001
2.     https://www.amnesty.org/en/latest/news/2015/09/yementheforgottenwar/
3.     https://www.unhcr.gr/