Προσφάτως τους κόλπους της Ε.Ε. ήρθε να διαταράξει ένα δημοψήφισμα που έλαβε χωρά στην Μεγάλη Βρετάνια διαταράσσοντας γενικώς το Ηνωμένο Βασίλειο ( Ουαλία, Αγγλία, Σκωτία, Β. Ιρλανδία). Με 52% υπερ. της εξόδου από την Ε.Ε. το Η.Β. μπήκε σε ένα κύκλο διαπραγματεύσεων για τη σταδιακή απομάκρυνση από τους κόλπους της ευρωπαϊκής οικογένειας. Η έκβαση του δημοψηφίσματος θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως πολιτική δικαίωση του πρωτεργάτη του, του Nigel Farage αρχηγού του Kόμματος Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου γνωστός για την ευφράδεια και τον δηκτικό του λόγο ενάντια στο Ευρώ.
Το αποτέλεσμα αυτό έφερε ποίκιλες αντιδράσεις τόσο στους ευρωπαίους ηγέτες όσο και στον λαό του Ηνωμένου Βασίλειου. Αξιοσημείωτη είναι η υποστήριξη του exit και από τη Βασίλισσα Ελισάβετ γεγονός που για τον αγγλικό λαό αποτελεί παράγοντα διαμόρφωσης και ενίσχυσης του αποτελέσματος υπερ. της εξόδου. Στο Η.Β. η Αγγλία και η Ουαλία βρέθηκαν δικαιωμένες από το αποτέλεσμα καθώς προ του δημοψηφίσματος τάσσονταν υπερ. του exit ενώ η Σκωτία και η Β. Ιρλανδία βρίσκονται σε δυσμενή θέση αφού ήταν υπέρμαχοι της ευρωπαϊκής οικογενείας. Παρόλη την πολιτική δικαίωση ή αναστάτωση από το αναπάντεχο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 23ης Ιουνίου στο παρόν κείμενο θα γίνει μια προσπάθεια να προσεγγιστεί το BREXIT κατά το άρθρο 50 οπού προβλέπεται ότι «κάθε κράτος – μέλος μπορεί να αποφασίσει να αποχωρήσει από την Ένωση, σύμφωνα με τους εσωτερικούς συνταγματικούς του κανόνες». Ας σημειωθεί ότι το Η.Β είναι μέλος της Ε.Ε. και όχι της ευρωζώνης οπότε αυτομάτως η έξοδος γίνεται απλώς από την Ένωση.
Καταρχάς το Η.Β για να ολοκληρώσει εμπράκτως τη διαδικασία εξόδου από την Ένωση θα πρέπει να συμπληρώσει ένα κύκλο διαπραγματεύσεων ώστε να υλοποιηθεί η επίσημη Συμφωνία Εξόδου της από την Ένωση όπως προβλέπεται από την Συνθήκη Λισαβόνας. Αφότου ανακοίνωσε την επιθυμία της εξόδου από την Ένωση στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο το Η.Β βρίσκεται σε διαδικασία διαπραγματεύσεων ώστε να φτάσει στη καταληκτική Συμφωνία με την Ένωση κατ’αρθρον 218(2) της Συνθήκης Λισαβόνας .
Μια σύντομη ματιά στα ειδησεογραφικά δελτία και στις αναφορές από τις Βρυξέλλες μεταφέρει ένα έντονο κλίμα αντιδράσεων, διαξιφισμών και αναστάτωσης. Η πλειοψηφία των εκπροσώπων των κρατων-μελων προδήλως δυσαρεστημένοι έρχονται διαρκώς σε αντιπαράθεση με τον αυξανόμενο ευρωσκεπτισμο που υποθάλπει και ενθαρρύνει την έξοδο από την Ένωση και άλλων κρατών από την Ένωση εκτός του Η.Β.
Εφόσον οι διαπραγματεύσεις κλείσουν με σύμφωνη γνώμη των κρατών μελών το Η.Β. θα καθορίσει τις λεπτομέρειες της αποχώρησής της και θα ρυθμίσει το πλαίσιο των μελλοντικών της σχέσεων με την Ένωση σύμφωνα με το άρθρο 325(ΙΙΙ) της Συνθήκης της Ε.Ε. (τέως Λισαβόνας ). Η συμφωνία αυτή συνάπτεται εξ ονόματος της Ένωσης από το Συμβούλιο των Υπουργών, το οποίο αποφασίζει με ειδική πλειοψηφία, μετά από έγκριση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Επισημαίνεται ότι ο αντιπρόσωπος του κράτους μέλους, εν προκειμένω της Μεγάλης Βρετάνιας, που επιθυμεί να αποχωρήσει δεν συμμετέχει ούτε στις αποφάσεις ούτε στην ψηφοφορία.
Το Σύνταγμα θα παύσει να ισχύσει στο Η.Β. από την ημερομηνία έναρξης ισχύος της συμφωνίας αποχώρησης ή, ελλείψει τέτοιας συμφωνίας, δύο έτη μετά τη γνωστοποίηση της επιθυμίας για αποχώρηση προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είναι δυνατόν, κατόπιν ομόφωνης απόφασης και σε συμφωνία με το Η.Β., να παρατείνει το διάστημα αυτό. Το ανωτέρω γεγονός σημαίνει ότι η αποχώρηση δύναται να τεθεί σε ισχύ χωρίς τη συναίνεση της Ένωσης. Συνεπώς, αυτή η ρήτρα εθελούσιας αποχώρησης αποτελεί σημαντική καινοτομία. Παρόλα αυτά η θέση του Η.Β. είναι σχετικά δυσμενής καθώς το γεγονός ότι δεν ανήκει στην ευρωζώνη βαίνει σε βάρος του χωρίς να διαταράσσει την ΟΝΕ και την Ε.Ε. στο βασικό της άξονα, το Ευρώ. Ίσως και κατά πιθανότητα αυτός είναι ο λόγος που φιλοευρωπαιστες (Guy Verhofstad κ.α.) και ευρωπαίοι ηγέτες (Shoible κ.α.) αντιμετωπίζουν με επιθετικότητα την έξοδο του Η.Β. από την Ένωση καθώς η τελευταία δεν διακινδυνεύει πολλά από τα συμφέροντα της κυρίως στο θέμα του Ευρώ.
Εν τέλει, το Η.Β. εφόσον αποχωρήσει από την Ένωση είναι δυνατόν να προσχωρήσει εκ νέου σε αυτήν, ακολουθώντας τη συνήθη διαδικασία προσχώρησης που προβλέπεται στο άρθρο I-58. Βέβαια κάτι τέτοιο θα ήταν ένα δυσμενές πισωγύρισμα ενός κράτους-βασιλείου με μεγάλη ιστορία, ιστορικές νίκες, μεγάλες προσωπικότητες και ισχυρή οικονομική παρουσία σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο.