Loading...
Ιστορία και Πολιτισμός

Προσωπικότητες που επηρέασαν την ιστορία: Dr. Martin Luther King, Jr

Γράφει η Αναστασία Νεφέλη Βιδάκη

Βιογραφικά Στοιχεία

Ο αιδεσμιότατος Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο Νεότερος γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1929, στην Ατλάντα της Τζόρτζια και μεγάλωσε σε μια ήσυχη γειτονιά, το Σουϊτ Ώμπερν, με χαμηλούς δείκτες εγκληματικότητας, με σχολεία προσβάσιμα στους έγχρωμους, όπου ζούσαν μικρομεσαίες οικογένειες, βαθιά συνδεδεμένες με την εκκλησία. Όντας γιος του αιδεσιμότατου Μάρτιν Λούθερ Κινγκ του πρεσβύτερου και της Αλμπέρτας Γουίλλιαμς Κινγκ, υπεύθυνης της εκκλησιαστικής χορωδίας, μεγάλωσε κυριολεκτικά μέσα στους κόλπους της  εκκλησίας Εμπενέζερ των Βαπτιστών της Ατλάντα ,το οποίο όπως δήλωσε και ο ίδιος αργότερα αποτέλεσε δεύτερο σπίτι του. Από νεαρή ηλικία απέκτησε πειθαρχημένη θρησκευτική συνείδηση και πνευματική καλλιέργεια. Αυτό που τον είχε εξαρχής γοητεύσει περισσότερο στην εκπαίδευση του ήταν από τη μια η γλώσσα και από την άλλη η εκκλησιστική μουσική gospel τις οποίες από μικρός άρχιζε να υπηρετεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η πορεία του έμοιαζε προδιαγεγραμμένη.

Συνέχισε τις σπουδές του στο ιδιωτικό Γυμνάσιο για έγχρωμους του Μπούκερ Ουάσινγκτον, όπου και θα αποκαλυφθούν οι ικανότητες του στη χρήση της γλώσσας και η ρητορική δεινότητα του, συμμετέχοντας στην ομάδα επιχειρηματολογίας του σχολείου του και κατακτώντας το πρώτο βραβείο σε αντίστοιχο αγώνα ρητορικής. Σε ηλικία μόλις 15 ετών θα δώσει εξετάσεις και θα πετύχει στο αναγνωρισμένου κύρους Κολλέγιο για έγχρωμους Μουρχάους, όπου θα σπουδάσει Θεολογία. Δε θα σταματήσει, ωστόσο, εκεί. Θα ακολουθήσει την θεολογική κατεύθυνση στο Θεολογικό Σεμινάριο Κρόζερ στο Τσέστερ της Πενσυλβάνια και έπειτα στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης απ’ όπου θα αποφοιτήσει το 1955 ως δόκτωρ Θεολογίας. Εκεί έμελε να γνωρίσει την επίσης φοιτήτρια και μελλοντική σύζυγό του Κορέττα Σκοτ, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά.

Εν τέλει δεν στράφηκε στην εκπαίδευση όπως επιθυμούσε, αλλά στην ποιμαντική. Πριν ακόμη τελειώσει τις σπουδές του, το 1954, διορίστηκε πάστορας σε μια μικρή εκκλησία των Βαπτιστών της λεωφόρου Ντέξτερ στο Μοντγκόμερι. Εκεί έμεινε μέχρι το 1959, οπότε και μετακόμισε με την οικογένεια του στην Ατλάντα για να αναλάβει την εκκλησία που υπηρετούσε μέχρι τότε ο πατέρας του. Σε αυτή θα μείνει μέχρι το τέλος της ζωής του, όπου θα εκφωνηθούν τα σπουδαία του κηρύγματα και θα προτρέψει τον έγχρωμο πληθυσμό να αντισταθεί με ειρηνικά πάντα μέσα στην καταπίεση και την αδικία που υφίστατο.

Πολιτικοί Αγώνες

Οι διακρίσεις που είχε βιώσει καθ’ όλη την διάρκεια της μέχρι τότε ζωής του στον ξενοφοβικό Νότο σημάδεψαν το ποιμαντικό έργο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Έχοντας πλέον μια θέση ισχύος και επιρροής όχι μόνο απέναντι στους έγχρωμους, αλλά και τους λευκούς πληθυσμούς, η δράση του αρχίζει να αποκτά πολιτική υφή. Την αφορμή για να εκφράσει την κατασταλαγμένη δυσαρέσκειά του με τους ρατσιστικούς και απάνθρωπους νόμους έδωσε η σύλληψη της Ρόζας Παρκς. Την 1η Δεκεμβρίου του 1955 η τελευταία αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της που προοριζόταν μόνο για λευκούς σε έναν λευκό που μόλις είχε ανέβει στο λεωφορείο και καταδικαστηκε έπειτα από δικαστήριο της Αλαμπάμα σε πρόστιμο 10 δολαρίων. Οι έγχρωμοι κάτοικοι της περιοχής ξεσηκώθηκαν και ξεκίνησαν έντονο αγώνα με μποϋκοτάζ των λεωφορείων, συγκρούσεις και επιθέσεις που έληξε νικηφόρα στις 13 Νοεμβρίου του 1956 με την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να θεωρήσει αντισυνταγματικές όλες τις πολιτικές φυλετικού διαχωρισμού στα λεωφορεία του Μοντγκόμερι. Πρωτεργάτης υπήρξε ο Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο Νεότερος που το πλήρωσε με την καταδίκη του την ίδια χρονιά για διοργάνωση μποϋκοτάζ λεωφορείων στο Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα. Κατόπιν της νίκης του, δεν πτοήθηκε διόλου από την καταδικαστική απόφαση, απεναντίας επανέλαβε ότι θα συνεχίσει τη διαμαρτυρία του χρησιμοποιώντας την «παθητική αντίσταση και το όπλο της αγάπης». Η καταδίκη του Κινγκ ήρθε ύστερα από ένα μήνα ταραχών και ποικίλων εξελίξεων στις φυλετικές σχέσεις στο Νότο. Κορωνίδα όλων αυτών υπήρξε η μόνιμη αποβολή της Οθερίν Λούσυ μιας νέγρας φοιτήτριας από το Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα με πρόσχημα ψευδών δηλώσεων κατά των υπευθύνων του που ανάγκασε ακόμη και τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ Αϊζενχάουερ να ασκήσει πίεση στην πολιτική εξάλειψης των φυλετικών διακρίσεων του Νότου. Τον Σεπτέμβριο του 1958 ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εξέδωσε το πρώτο βιβλίο του, με τίτλο «Αποφασιστικά βήματα προς την Ελευθερία», μια περιγραφή του αγώνα στο Μοντγκόμερι, ενώ θα κατηγορηθεί εκ νέου δυο χρόνια ύστερα, τον Μάιο του 1960, για ψευδορκία στην εν λόγω δίκη.

Στις 11 Ιανουαρίου του 1957 μαζί με ομοϊδεατες του προχώρησε στην ίδρυση της Διάσκεψη της Νότιας Χριστιανικής Ηγεσίας με στόχο την εμψύχωση των έγχρωμων πληθυσμών για διεκδίκηση του συνταγματικώς κατοχυρωμένου, όμως εν τοις πράγμασι ανύπαρκτου δικαιώματος ψήφου και για εξάλειψη των διακρίσεων. Η συμμετοχή του σε καθιστικές διαμαρτυρίες σε δημόσιους χώρους θα τον φέρει ξανά ενώπιον της δικαιοσύνης. Οι προστριβές με το νόμο δε θα σταματήσουν εκεί, αφού θα συλληφθεί για διατάραξη κοινής ησυχίας στο Ολμπάνι. Ωστόσο, το αέναο αυτό κυνηγητό από τις αρχές δεν στάθηκε δυνατόν να τον σταματήσει.

Από το 1961, ο αγώνας του επικεντρώθηκε στο δικαίωμα ψήφου του έγχρωμου πληθυσμού των Η.Π.Α., που παρά το γεγονός ότι υπήρχε κατοχυρωμένο τόσο στο Αμερικανικό Σύνταγμα, όσο και σε νομοθετήματα ομοσπονδιακά και πολιτειακά, παρέμενε τυπικό παρά ουσιαστικό. Η αφοσίωση του έγινε πιο έντονη και οι κινητοποιήσεις ολοένα και πλήθαιναν. Σε μια εκ των διαδηλώσεων στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα, ο τότε Πρόεδρος Τζον Κέννεντυ έστειλε ομοσπονδιακά στρατεύματα και πραγματοποιήθηκαν εκατοντάδες συλλήψεις. Πολύ πιο κρίσιμος υπήρξε παρ’ όλα αυτά ο ρόλος του σερίφη της πόλης και γνωστού για τις ακαραιφνείς του αντιλήψεις Τζιμ “Μπούλ” Κόννορς, ο οποίος χρησιμοποίησε κάθε δυνατό μέσο προκειμένου να τιμωρήσει αμείλικτα τους διαδηλωτές. Ταυτόχρονα, ο υπουργός Δικαιοσύνης Ρόμπερτ Κέννεντυ αφού κατάφερε να απελευθερώσει τον Κινγκ προσπάθησε να καταστείλει τις διαδηλώσεις και να ευνοήσει τον διάλογο μεταξύ λευκών και έγχρωμων ηγετών. Η εν λόγω προσπάθεια δεν ευοδώθηκε λόγω της μη ανταπόκρισης του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, με τον τελευταίο να μην σταματά στο μεσοδιάστημα να καταγγέλλει την πολιτική του Κέννεντυ για τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα.

Το 1963 περισσότερα από 200.000 άτομα συγκεντρώθηκαν στην Ουάσιγκτον για να συμμετάσχουν σε πορεία υπέρ της αναγνώρισης της ισότητας και των πολιτικών δικαιωμάτων. Σε αυτήν την εκδήλωση διαμαρτυρίας ο Κινγκ θα εκφωνήσει τον διάρκειας 17 λεπτών λόγο του, τον πιο γνωστό από όλους, ξεκινώντας με τη φράση «Έχω ένα όνειρο…». Αντιπροσωπεία μάλιστα των διαδηλωτών κατόρθωσε να συναντηθεί με τον Πρόεδρο Κέννεντυ για να αιτηθεί αναθεώρηση συνολικά της νομοθεσίας, την άρση των διακρίσεων στα σχολεία και τη λήψη μέτρων για την ανεργία, μέτρα τα οποία ο τελευταίος υποσχέθηκε να υποστηρίξει αλλά δεν πρόλαβε διότι δολοφονήθηκε λίγο αργότερα. Το αδιαφιλονίκητο ύφος του Κινγκ και οι ειρηνικές του προθέσεις τον κατέστησαν κατά κάποιον τρόπο τον δίαυλο μεταξύ των Αμερικανών Προέδρων και του μειονοτικού πληθυσμού που εκπροσωπούσε.

Στο τέλος του 1963, το περιοδικό Time, ανακήρυξε τον Κινγκ προσωπικότητα της χρονιάς, ενώ το επόμενο έτος θα βραβευθεί με το Νόμπελ Ειρήνης για τις προσπάθειες του να πετύχει με ειρηνικές διαδηλώσεις την φυλετική ισότητα στις ΗΠΑ παρά την προηγηθείσα δήλωση του Χούβερ με την οποία τον χαρακτήριζε «περιβόητο ψεύτη της χώρας».

Η διεθνής αναγνώριση δεν θα ανακόψει την πορεία του. Οι διαμαρτυρίες συνεχίστηκαν στη Σλιέμα της Αλαμπάμα, σημαδευόμενες από βία και μαζικές συλλήψεις  με επικεφαλής αυτών των διώξεων τον Σερίφη της κομητείας Τζιμ Κλαρκ. Η πρώτη πορεία σημαδεύτηκε από προπηλακισμούς και βία κατά των έγχρωμων που συμμετείχαν ειρηνικά σε αυτή ενώ και η επόμενη που ακολούθησε με την απουσία του Κινγκ, θα πνιγεί στο αίμα των διαδηλωτών κάθε ηλικίας. Η αντίδραση αυτή της αστυνομίας προκάλεσε την αντίδραση όλης της Αμερικής. Μαζί με τον Κινγκ, θρησκευτικοί ηγέτες κάθε θρησκείας και δόγματος θα πραγματοποιήσουν  ακόμη μια πορεία, όχι όμως μέχρι το Κυβερνείο διότι δεν είχε δοθεί η απαραίτητη εισαγγελική άδεια. Ο Κινγκ σεβάστηκε την απόφαση των αρχών και αφού γονάτισε και προσευχήθηκε ενώπιόν τους γύρισε πίσω. Για τη στάση του αυτή επικρίθηκε, όχι μόνο από το ευρύ κοινό που τον υποστήριζε, αλλά και από τα πιο ακραία στοιχεία που αναδεικνύονταν εκείνη την περίοδο με ίδιες διεκδικήσεις, όπως ο Μάλκολμ Χ και οι Μαύροι Πάνθηρες. Στις 21 Μαρτίου του 1965, ο Κινγκ κατόρθωσε να συγκεντρώσει 25.000 διαδηλωτές από όλο τον κόσμο και με επικεφαλής τον ίδιο διένυσαν απόσταση 50 μιλίων από την Σλιέμα μέχρι το Κυβερνείο του Μοντγκόμερυ με αίτημα την παύση των διακρίσεων εντός της πολιτείας της Αλαμπάμα. «Ξεκινήσαμε τον αγώνα μας και κανένα ρατσιστικό κύμα δε θα μας σταματήσει!» δήλωνε ο αιδεσμιότατος.

Ο αγώνας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δε σταμάτησε εκεί. Την επόμενη χρονιά στο Μισσισιπή πραγματοποιεί και άλλη πορεία, πάντα με ειρηνικά μέσα. Στις 8 Απριλίου 1968 ο κήρυκας της “μη βίας” όρισε τον εαυτό του επικεφαλής της “παράνομης” πορείας αλληλεγγύης προς τους απεργούς εργάτες καθαριότητας, κυρίως έγχρωμους, που απαιτούσαν μισθολογικές αυξήσεις και κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων στην εργασία, αφού εξασφάλισε προηγουμένως την υπόσχεση των διαδηλωτών ότι δεν θα δημιουργηθούν νέα επεισόδια.

Φιλοσοφία και συμβολή

Ο Κινγκ μελέτησε την «Ανυπακοή του πολίτη» του Χένρι Ντέιβιντ Θορώ και εις βάθος τον Μαχάτμα Γκάντι και εμπνεύστηκε από τη δύναμη των μη βίαιων διαδηλώσεων και τη λογική της πολιτικής ανυπακοής. Πίστεψε πως ο Γκάντι θέτοντας ένα τέλος στη αλυσίδα μίσους μετατόπισε την αγάπη από τη θρησκευτική στην κοινωνική πραγματικότητα, προσδίδοντας της κοινωνική ισχύ. Η «γκαντική» φιλοσοφία της «μη βίας» ήταν για τον ίδιο η μόνη λογική και ηθική προσέγγιση στη λύση του φυλετικού προβλήματος στις ΗΠΑ. Πάνω σε αυτή στήριξε τα κηρύγματα του, όπου χρησιμοποίησε αρχικά τον Χριστιανισμό ως συνδετικό κρίκο μεταξύ λευκών και έγχρωμων και έπειτα την κοινή αγάπη προς το Θεό ως ενοποιητικό στοιχείο όλων των ανθρώπων.  Πίστευε πως η φιλοσοφία της «μη βίας» ήταν εκείνη που «αφόπλιζε την αστυνομία».

Καθώς το κίνημα διεκδίκησης πολιτικών και όχι μόνο δικαιωμάτων φούντωνε, οι ιδεολογικές βάσεις του Κινγκ επεκτείνονταν. Στηριζόμενος στις αρχές του Γκάντι ίδρυσε το Κονγκρέσο για την φυλετική ισότητα, μια οργάνωση που υποστήριξε τα δικαιώματα των έχγρωμων πληθυσμών. Προχώρησε ένα βήμα παρακάτω, υιοθετώντας σαν στρατηγική την μαζική ειρηνική διαδήλωση και παρέμεινε ανοικτός σε όλους τους ανθρώπους που τον προσέγγιζαν ασχέτως φυλής, θρησκείας ή κοινωνικού υποβάθρου. Παρά τις εικρίσεις που κατά καιρούς δέχθηκε, έμεινε αφοσιωμένος στην τακτική της «μη βίας» και την υπερασπίστηκε ως το τέλος.

Στην πορεία του, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ριζοσπαστικοποίησε βαθμιαία τις θέσεις του, συνδυάζοντας τον φυλετικό αγώνα με τον κοινωνικό. Η απεργία των εργατών καθαριότητας του έδωσε την ευκαρία να αποκρυσταλλώσει την νέα πτυχή του αγώνα του: «Ξεκινήσαμε πριν από 12 χρόνια, στο Μοντγκόμερι, με μια διαμαρτυρία για να έχουμε το δικαίωμα να καθόμαστε στις άδειες θέσεις των λεωφορείων. Από εκεί, προχωρήσαμε στον αγώνα για την κατάργηση κάθε φυλετικού διαχωρισμού στα δημόσια κτίρια, τα σχολεία και τα ξενοδοχεία. Ύστερα αγωνιστήκαμε για την κατοχύρωση του δικαιώματος της ψήφου, έτσι ώστε να αποκτήσουμε πολιτική υπόσταση και δύναμη. Τώρα ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε άλλο ένα βήμα και να διεκδικήσουμε οικονομική και κοινωνική δύναμη. Αυτό είναι το νόημα του ενδιαφέροντός μας για την απεργία των εργατών καθαριότητας».

Η συμβολή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ υπήρξε σίγουρα εξέχουσας σημασίας και πολυδιάστατη. Εκτός του γεγονότος ότι για πολύ καιρό ήταν εκπρόσωπος του έγχρωμου πλυθησμού, τον οποίο κατόπιν πιέσεων δέχονταν να συναντήσουν ακόμα και οι εκάστοτε πρόεδροι των ΗΠΑ, το αποκορύφωμα της μάχης που έδωσαν αυτός και οι ακόλουθοί του, που αποδίδεται στη στάση που τους είχε εμπνεύσει ήταν το εξής: το 1964, μετά την προαναφερθείσα πορεία στην Ουάσινγκτον, ψηφίστηκε ο πιο σημαντικός ίσως νόμος που τερμάτιζε κάθε διάκριση μεταξύ των ανθρώπων με βάση τη φυλή, το φύλο, τη θρησκεία ή την καταγωγή, το Νομοσχέδιο για τα Κοινωνικά Δικαιώματα (Civil Rights Act). Χάρη σε αυτόν τον νόμο παραχωρήθηκαν δικαιώματα ψήφου, καταργήθηκαν οι ξεχωριστές δημόσιες αίθουσες για λευκούς και έγχρωμους, οι διακρίσεις στα σχολεία, τα σωματεία και την εύρεση εργασίας, καθώς και η πρόσβαση σε οποιοδήποτε χώρο εντασσόταν στο διαπολιτειακό εμπόριο. Το πολύ σημαντικό αυτό νομοθέτημα ακολούθησαν τρία ακόμη. Το Νομοσχέδιο για το Δικαίωμα Ψήφου (Voting Rights Act) του 1965 βελτίωσε και ενίσχυσε το δικαίωμα ψήφου, ενώ το Νομοσχέδιο για τα τη Δίκαιη Στέγαση (Fair Housing Act) του 1968 εξάλειψε τις διακρίσεις που αφορούσαν την αγορά ή την ενοικίαση σπιτιού.

Θάνατος και διαδοχή

Οι αναταραχές που δημιούργησε η αφύπνιση του έγχρωμου πληθυσμού δεν πέρασαν απαρατήρητες. Τον Ιανουάριο του 1957 έγινε η πρώτη απόπειρα κατά της ζωής του Κινγκ, καθώς τοποθετήθηκε βόμβα, η οποία τελικά δεν εξερράγη στο Μοντγκόμερι όπου βρισκόταν η κατοικία του. Άλλη μία βομβιστική απόπειρα εναντίον του έγινε το 1960 σε μία από τις πολυάριθμες δικαστικές διώξεις του. Ακόμη, τον Ιανουάριο του 1965 κακοποιήθηκε άγρια στο πρόσωπο και τα γεννητικά όργανα του από ρατσιστές όταν αποπειράθηκε να κάνει κράτηση για δωμάτιο σε ξενοδοχείο της Σέλμα που προοριζόταν «μόνο για λευκούς», ενώ το 1966 κατά τη διάρκεια ομιλίας του στο Σικάγο το στιλέτο που εκσφεδονίστηκε εναντίον του αστόχησε για λίγα εκατοστά.

Ήταν πασιφανές πως ο Κινγκ και αυτό που πρέσβευε δεν ήταν επιθυμητά τόσο από το λευκό πληθυσμό της Αμερικής, όσο και από έγχρωμους με πιο ακραίες αντιλήψεις. Μεταξύ 4 και 5 Απριλίου 1968 θα γραφτεί το τραγικό τέλος ενός σπουδαίου κληρικού, αγωνιστή, πολιτικού, επαναστάτη και ανθρώπου. Θα πυροβοληθεί ενώ βρισκόταν στο μπαλκόνι του δεύτερου ορόφου του ξενοδοχείου στο οποίο διέμενε στο Μέμφις του Τέννεσι. Πίσω από τη δολοφονία του σύντομα ανακαλύφθηκε πως βρισκόταν ο 39χρονος Τζέιμς Ερλ Ρέι, δραπέτης από τις φυλακές Μιζούρι, όπου εξέτιε ποινή φυλάκισης 20 ετών για ένοπλη ληστεία. Η επιχείρηση σύλληψης του διήρκησε έναν ολόκληρο χρόνο, καθώς ο Ρέι κατέφυγε διαδοχικά στην Ατλάντα, το Τορόντο, το Λονδίνο, τη Λισαβόνα και ξανά στο Λονδίνο. Τελικά, συνελήφθη στο Διεθνές Αεροδρόμιο Χίθροου, τη στιγμή ακριβώς που ετοιμαζόταν να αναχωρήσει για τη ρατσιστική Ροδεσία. Ο δράστης ομολόγησε την ενοχή του και καταδικάστηκε σε 99 χρόνια κάθειρξη. Δημόσια δίκη δεν έγινε, παρά την απαίτηση της οικογένειας, με πολλά συνωμοσιακά ερωτήματα για πιθανούς συναυτουργούς να μένουν καθαυτό τον τρόπο αναπάντητα.

Η πολιτεία του Τενεσί, με το 40% του πληθυσμού της να αποτελείται από νέγρους, καθώς και πολλές άλλες ξεσηκώθηκαν και μετατράπηκαν σε σκηνικά βίας, ενόπλων διαμαρτυριών και αιματηρών συγκρούσεων, ενώ στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις αυξήθηκαν για να καταφέρουν να τις καταστείλουν.

Οι υπεύθυνοι του Κινήματος δήλωσαν ότι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε επανειλημμένα απειληθεί, προπηλακιστεί και διωχθεί για τις αντιλήψεις και τη στάση του. Ο φόβος για το θάνατο έδινε χώρο στην αγανάκτηση και την επιθυμία του για επίτευξη αρμονικής συμβίωσης μεταξύ λευκών και εγχρώμων. Ο ίδιος έλεγε «Ίσως και να σταυρωθώ, ίσως και να πεθάνω. Όλοι όμως οι έγχρωμοι θα λένε: ‘Πέθανε για να ζω εγώ ελεύθερος’». Πριν οδηγηθεί στην τελευταία του κατοικία, φτωχικά και απλά, αλλά με τη συνοδεία χιλιάδων λευκών και έγχρωμων, ακούστηκε στην κηδεία του ηχογραφημένος ο ίδιος να λέει: «Εκείνο που θα ήθελα να ειπωθεί είναι ότι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ προσπάθησε να βοηθήσει τους άλλους. Θα ήθελα να ειπωθεί ότι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ προσπάθησε να αγαπήσει τους άλλους. Θα ήθελα να μπορείτε να πείτε εκείνη τη μέρα ότι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ νοιάστηκε να ταΐσει τον πεινασμένο, να ντύσει τον γυμνό, να κάνει συντροφιά στον φυλακισμένο. Θα ήθελα να μπορείτε να πείτε ότι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πάσχισε να αγαπήσει και να υπηρετήσει τον άνθρωπο».

Μετά τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο αγώνας των έχγρωμων για εξάλειψη των διακρίσεων και εμπέδωση των δικαιωμάτων και της ισότητας πήρε πιο ριζοσπαστική μορφή, με τους Μαύρους Πάνθηρες και τον ηγέτη των έγχρωμων Στόουκλι Καρμάικλ. Η σύζυγος του, Κορέττα Σκοτ Κινγκ, και ο νέος πρόεδρος της Διάσκεψης της Νότιας Χριστιανικής Ηγεσίας, Ραλφ Αμπερνάθυ συνέχισαν κατά το δυνατόν το φιλειρηνικό του αγώνα. Η Αμερική είχε πετύχει να σκοτώσει την τελευταία της ελπίδα για μια ειρηνική λύση, διαπνεόμενη από την βαθιά θεολογική αγάπη για τον συνάνθρωπο, την αλληλοπεριχώρηση και την διεισδυτική ματιά που μόνο ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ διέθετε.

Το πόσο χαρισματικός θρησκευτικός και κατά μια έννοια πολιτικός ηγέτης ήταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο Νεώτερος είναι αδιαμφισβήτητο. Αυτό που αξίζει να αναρωτηθούμε είναι αν όντως κατάφερε αν όχι εκείνος, έστω όσοι βίωναν και βιώνουν μέχρι και σήμερα τον ρατσισμό και την μισσαλοδοξία να φτάσουν σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από προκαταλήψεις, με ανεκτικότητα και αγάπη. Επομένως, καταλήγουμε στα λόγια του: «Δεν ξέρω τι θα συμβεί τώρα. Έχουμε δύσκολο δρόμο μπροστά μας. Όμως δεν έχει καμία σημασία διότι έφτασα στην κορυφή του όρους. Και δεν με νοιάζει! Όπως όλοι μας, θα ήθελα να ζήσω πολύ. Καλή η μακροβιότητα, μα δεν με απασχολεί τώρα. Θέλω να κάνω το θέλημά Του. Με άφησε να ανέβω στο όρος. Κοίταξα πέρα και είδα τη Γη της Επαγγελίας. Ίσως να μη φτάσω εκεί μαζί σας, μα απόψε θέλω να σας πω ότι όλοι εμείς, ως λαός, θα φτάσουμε στη Γη της Επαγγελίας! Γι’ αυτό, απόψε είμαι χαρούμενος. Δεν ανησυχώ και δεν φοβάμαι τίποτα! Τα μάτια μου έχουν δει τη δοξασμένη έλευση του Κυρίου!».

Βιβλιογραφία

Χρονικό του 20ου αιώνα, Β’ έκδοση, εκδόσεις Δομική

Η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Ιστορικό Λεύκωμα 1968, σελ. 56-63, Καθημερινή (1998)

Clayborne Corson, The Papers of Martin Luther King Jr, vol. 1, Called to serve, Berkley: University of California Press, 1992, p. 361

The Martin Luther King Jr., Papers Project, Biography: Mohandas Karamchund Gandhi

Marshall Frady, Martin Luther King Jr, New York, Viking, 2002, p. 13

Roger Burns, Martin Luther King Jr, A Biography, Greenwood Press, Westport, 2006