Loading...
Latest news
P and B brief

Ο Κλαούζεβιτς όπως τον καταλαβαίνω #1

Πηγή σχολιασμού: Pecunia et Bellum – από τον διεθνολόγο Αλέξανδρο Σαηνίδη 



i) Ο πόλεμος είναι μία μονομαχία σε μεγαλύτερη όμως κλίμακα. Πολλές μονομαχίες μαζί συνιστούν έναν πόλεμο. 
Ο κάθε στρατιώτης συνεισφέρει με τον κόπο του σε μία μάχη. Η αθροιστική προσπάθεια, με τον καθένα να εκτελεί τον ρόλο του, είναι αυτό που θα μεγιστοποιήσει το αποτέλεσμα μιας επίθεσης ή αντεπίθεσης. Είναι εύλογο ότι το συντονισμένο πυρ πολλών βελών έχει διαφορετικό αντίκτυπο από το μεμονωμένο. Δεν είναι όλοι οι τοξότες ελεύθεροι σκοπευτές, αλλά ακόμη και να ήταν, η ατομική προσπάθεια μπορεί πολύ ευκολότερα να εκμηδενιστεί. Αντίστοιχα, ο πόλεμος δεν είναι μόνο μία μάχη σε ένα μεμονωμένο σημείο του χάρτη. Συνήθως δεσμεύεις πολλές διαφορετικές δυνάμεις σε διαφορετικά σημεία. Έτσι, λοιπόν, όπως οι πολλοί τοξοβόλοι δημιουργούν ένα φράγμα βελών, έτσι και οι πολλές μάχες γεννούν έναν πόλεμο στο σύνολό του. 

ii) Μπορούμε να φανταστούμε δύο παλαιστές: αξιοποιώντας την σωματική τους δύναμη επιχειρούν να συμμορφώσουν τον αντίπαλό τους. Άμεσος στόχος τους είναι το να ρίξουν τον αντίπαλο κάτω στο έδαφος, έτσι ώστε να μην είναι σε θέση να αντισταθεί πια. Επομένως ο πόλεμος είναι η πράξη που επιβάλλει τα θέλω μας στον εχθρό. 
Αν και ο Κλαούζεβιτς είναι υπέρ της καταστροφής της εχθρικής πολεμικής μηχανής, δεν προτείνει να καταστρέψεις το εχθρικό κράτος, του αρκεί να συμμορφωθεί με τους όρους νίκης που θέτει. Το ίδιο θα μπορούσε να πει και ο αντιδιαμετρικός Σουν Τσου, αφού ένας παλαιστής μπορεί να χρησιμοποιήσει ακόμη και ένα δάχτυλο του αντιπάλου του για να τον υποτάξει, αν το χρησιμοποιήσει σωστά ως μοχλό του. 

iii) Η ισχύς εξοπλίζεται με τις εφευρέσεις των τεχνών και των επιστημών. Σπανίως (αυτό)-περιορίζεται σύμφωνα με τις επιταγές του διεθνούς δικαίου και του εθίμου. Επομένως η ισχύς, και όχι η ηθική ισχύς, είναι το μέσο του πολέμου, ενώ σκοπός του πολέμου είναι η επιβολή της θέλησης στον αντίπαλο. Ουσιαστικά θέλουμε να καταστήσουμε αδύνατο το να λάβει την οποιαδήποτε ενέργεια ο εχθρός.
Θα μπορούσαμε να φανταστούμε τους διεθνείς κανόνες δικαίου και εθίμου ως φτερά παγωνιού. Τα όμορφα αυτά φτερά δεν προσθέτουν κάτι λειτουργικό στην επιβίωση του πτηνού. Αντιθέτως, μειώνει τις πιθανότητες επιβίωσης του. Δείχνει, ωστόσο, ότι παρά τον αυτοπεριορισμό αυτόν, είναι αρκετά δυνατό για να επιβιώσει και έτσι! Το μόνο άστοχο στοιχείο στο παράδειγμα, είναι το γεγονός ότι το παγώνι δεν το επέλεξε.