γράφει η Ελένη Μπαρντακτσιάν,
Οι προεδρικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στις 18 Μαρτίου 2018 ανέδειξαν ως απόλυτο ηγέτη τον Βλαντίμιρ Πούτιν ο οποίος θα έχει στα χέρια του το τιμόνι της χώρας έως το 2024 ισχυροποιώντας, ετσι, την θέση του στην -εν μέσω της κλιμακούμενης εντάσεως- σχέση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης.
Ως προς την εσωτερική κατάσταση, μια πρώτη ανάλυση του εκλογικού σκηνικού της Ρωσίας θα έδινε την εντύπωση μιας δημοκρατικής και πλουραλιστικής διαδικασίας δεδομένου ότι όχι μόνο υπήρχαν οκτώ διαφορετικοί υποψήφιοι αλλά και ότι πέντε από αυτούς προέρχονταν από εξωκοινοβουλευτικά κόμματα. Οι εξωκοινοβουλευτικοί υποψήφιοι έπρεπε να συγκεντρώνουν ένα πλήθος υπογραφών από ολόκληρη την ρωσική επικράτεια καθώς και να μην έχουν καταδικαστεί για σοβαρά εγκλήματα. Ωστόσο με μια πιο ενδελεχή εξέταση διαπιστώνουμε πως οι ενδιαφερόμενοικλήθηκαν να αντιμετωπίσουν πληθώρα σκόπελων για να φτάσουν στην φάση της υποψηφιότητας και εξαιτίας αυτού ο στόχος τους ήταν απλά να επηρεάσουν την πολιτική ατζέντα. Ο Μπορις Τιτόφ επιχειρηματίας και υποψήφιος δήλωσε στην DW: <<Σε όλους είναι σαφές ότι τις καλύτερες πιθανότητες έχει ο νυν Πρόεδρος. Εγώ κατεβαίνω υποψήφιος για να δείξω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν συμμερίζονται την πολιτική του Πούτιν>>. Η πλειοψηφία του ρωσικού πληθυσμό έβλεπε κι αυτή μόνο δύο δυνατότητες την επανεκλογή του Βλαντίμιρ Πούτιν ή την αποχή. Ένας ακόμη παράγοντας που χωλαίνει την υπάρχουσα κατάσταση είναι τα ΜΜΕ. Μολονότι οι δηλώσεις του Πρόεδρου αναφέρονται στην σημασία της ελευθερίας του λόγου ο αυταρχισμός της εξουσίας που κυριαρχεί κινεί τα νήματα του κράτους και δεν επιτρέπει κάτι διαφορετικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού ο Πάβελ Νικούλιν ο οποίος βρίσκεται υπό παρακολούθηση επειδή είχε δημοσιεύσει μια συνέντευξη ενός πρώην ρώσου μαχητή του ISIS. Είναι γεγονός πως ακόμα και στις προεκλογικές του εκστρατείες ο Βλαντίμιρ Πούτιν δεν εστιάζει στην προβολή του μέσω των ΜΜΕ, αντίθετα οι εμφανίσεις του περιορίζονται στο πλαίσιο της προεδρικής του θητείας. Έτσι αναπόφευκτα η οποιαδήποτε μετάδοση πληροφορίας των αντιπάλων του προϋποθέτει την συγκατάθεση του Κρεμλίνου. Όσον αφορά σε άλλους δρώντες, είναι φανερό πως οι πολίτες διαμαρτυρήθηκαν σχετικά με τη διαφάνεια το προεκλογικών διαδικασιών και των αποτελεσμάτων. Σημαντικό ρόλο στην διεξαγωγή των διαμαρτυριών έπαιξε και η φυλάκιση του αρχηγού της αντιπολίτευσης Αλεξέι Ναβαλνι. Πλήθος διαδηλώσεων σημειώθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2018 σε πολλές πόλεις της Ρωσίας με τους οπαδούς του να υποστηρίζουν το μποϊκοτάζ των εκλογών καθώς λόγω του βεβαρημένου του ποινικού μητρώου ο Ναβαλνι δεν θα μπορούσε να θέσει υποψηφιότητα. Πέραν αυτού οι προεδρικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν υπό την σκιά της υπόθεσης του πράκτορα Σεργκέι Σκριπαλ. To‘dominο effect’ είχε ως αποτέλεσμα η απάντηση της Ρωσίας να είναι σκληρότερη με απέλαση Βρετανών διπλωμάτων χαρακτηρίζοντας τους persone non-grata. Επίσης αποφασίστηκε το κλείσιμο του βρετανικού συμβουλίου και του γενικού προξενείου της Βρετανίας στην Αγία Πετρούπολη. Ακρογωνιαίος λίθος η δήλωση του Βρετανού υπουργού εξωτερικών Μπορις Τζόνσον ο όποιος κατήγγειλε τον Πούτιν ως εγκέφαλο και ηθικό αυτουργό της απόπειρας δολοφονίας του Σεργκέι Σκριπαλ. Παράλληλα, ο νυν πρόεδρος βρίσκεται στο στόχαστρο του ΟΗΕ για την υποστήριξη του ως προς το Μπασάρ Αλ Άσαντ στη Συρία ενώ είναι αντιμέτωπος με νέες κυρώσεις των ΗΠΑ για την πιθανή ανάμειξη της Μόσχας με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ.
Όλα αυτά, ωστόσο, δεν επηρεάζουν το Βλαντίμιρ Πούτιν όποιος αναδείχθηκε πρόεδρος με ποσοστό 76,68% και ορίζοντας τον ως τώρα τον μακροβιότερο μετά τον Στάλιν. Είναι αυτός που όπως λέει το Κρεμλίνο πήρε πίσω την Κριμαία και έπαιξε καταλυτικό ρόλο στις πολεμικές συγκρούσεις. Και θα συνεχίσει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διεθνή σκακιέρα μιας και όπως και ο ίδιος ο Πούτιν έχει δηλώσει η Ρωσία πρέπει να επιστρέψει στον ρόλο που είχε παγκοσμίως όταν ακόμα υπήρχε Σοβιετική Ένωση.
Πηγές