Πρόσφατα μια ηχηρή παρουσία στον Λευκό Οίκο ήρθε να φέρει στο προσκήνιο της διεθνούς επικαιρότητας ένα ιδιαίτερα λεπτό και εύφλεκτο ζήτημα στη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πρόκειται για την επίσκεψη του Ισραηλινού Πρωθυπουργού Μπενιαμιν Νετανιαχαου στον Αμερικανό Προέδρο Donald J. Trump στο πλαίσιο των εξωτερικών σχέσεων των ΗΠΑ με το Ισραήλ. Μεταξύ των δηλώσεων του Αμερικανού Προέδρου προς τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό τονίστηκε ιδιαίτερα και εμφαντικά πως θα πρέπει πλέον μετα από τόσο καιρό το κράτος του Ισραήλ να χαίρει αναγνώρισης από τον Αραβικό Κόσμο και ιδιαίτερα την Παλαιστίνη, η οποία κατέχει θέση παρατηρητή στον ΟΗΕ από το 2013 αλλά όχι αναγνωρισμένου κράτους. Εν ολίγοις στη δήλωση του αυτή υπερασπίστηκε την επίσημη και γνωστή θέση των ΗΠΑ απέναντι στο φλέγον ζήτημα της ισραηλοπαλαιστινιακης κρίσης στη Μέση Ανατολή.Τη σήμερον η θέση των ΗΠΑ στη ισραηλοπαλαιστινιακη κριση παραμένει ανησυχητική και συγκεχυμένη σύμφωνα με δηλώσεις του επικεφαλής της γαλλικής διπλωματίας Ζαν Μαρκ Ερο μετά τη συνάντηση που είχε με τον Αμερικανό ομόλογό του Εξ Τίλερσον στο πλαίσιο της συνόδου των ΥΠΕΞ της G20 στη Βόνη.
Ας εμβαθύνουμε όμως στο ιστορικό της κρίσης αυτής για να αντιληφθούμε στο πυρήνα το λόγο που διαιωνίζεται αυτή η χρόνια έχθρα αναμεσά στους δυο λαούς ενώ έχουν γίνει όλες οι νόμιμες διαδικασίες για την αναγνώριση του Ισραήλ ως κράτους από το 1948 επι προεδρίας και πρωτοβουλίας Τρούμαν. Αφότου έληξε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος το 1945 με τη Συνδιάσκεψη της Γιάλτας, εν έτει 1946 παρατηρήθηκαν μεταναστευτικές ροές Εβραίων στα Παλαιστινιακά Εδάφη οπού αρχίσαν να δημιουργούνται σταδιακά οι πρώτοι εποικισμοί και κοινότητες. Ευλόγως οι γηγενείς παλαιστίνιοι ενώπιων αυτής της αύξησης της εβραϊκής κοινότητας στα εδάφη τους αρχίσαν να ταλαντεύονται και να φοβούνται για την εδαφική τους ακεραιότητα από τη μέχρι πρότινος εβραϊκή μειονότητα. Δυστυχώς για εκείνους ο φόβος αυτός επισφραγίσθηκε το 1948 οπότε ο Αμερικάνος Προέδρος Χαρυ Τρουμαν προέβη στην πρωτοβουλία για αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ από τον ΟΗΕ. Το προηγούμενο έτος ο ΟΗΕ αποφάσισε τη διχοτόμηση της περιοχής των παλαιστινιακών εδαφών κατά γλώσσα θρησκεία και πολιτισμό. Έτσι έχουμε ένα Εβραϊκό Κράτος 55% ένα Παλαιστινιακό Κράτος 43% και την Ιερουσαλήμ ως διεθνή πόλη. Οι Άραβες αρνούνται και καθώς στρατεύματα συγκεντρώνονται γύρω από τους εβραϊκούς οικισμούς. Ως εκ τούτου η πρωτοβουλία του Αμερικανού Προέδρου, η οποία αγνόησε τις φωνές αντίρρησης και έγινε πράξη με την καταστατική πράξη του κράτους του Ισραήλ ως αναγνωρισμένου πλέον κράτους στη διεθνή κοινότητα, οδήγησε στη κήρυξη της ανεξαρτησίας του Ισραήλ από τον Μπεν Γκουριόν.
Από πλευράς των παλαιστίνιων ως ανάχωμα στις εξελίξεις αυτές που ολοένα έβαιναν εις βάρος του λαού τους ιδρύθηκε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) η οποία παρουσιάζει σύνταγμα και απαιτεί την άμεση ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Ιδρύεται συνάμα και η Φατάχ με αρχηγό το Γιασέρ Αραφάτ. Μερικά χρονιά αργότερα το 1987 ξεσπά η πρώτη Ιντιφαντα και ιδρύεται η Χαμάς, το Κίνημα Ισλαμικής Επανάστασης. Εν κατακλείδι της πρώτης Ιντιφάντας υπογράφεται η συμφωνία του Όσλο μεταξύ της PLO και του κράτους του Ισραήλ οπού αποφασίζεται η αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας και αναγνωρίζεται το δικαίωμα των παλαιστινίων να ελέ
γχουν τα του οίκου τους με τη δημιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής.
γχουν τα του οίκου τους με τη δημιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής.
Το 2000 ξεσπά η δεύτερη Ιντιφάντα με αποτέλεσμα το «Τείχος» κατεδαφίζεται από Παλαιστίνιους στη Λωρίδα της Γάζας και 2 χρονιά αργότερα το Ισραήλ αναγείρει τείχος κατά μήκος της Δυτικής Όχθης για να προστατεύσει τα εδάφη του από επιθέσεις αυτοκτονίας παλαιστινίων. Το επόμενο έτος παρουσιάζεται ο «Οδικός Χάρτης», ένα σχέδιο για τη λύση της ισραηλινό-παλαιστινιακής σύγκρουσης, που προτάθηκε από το λεγόμενο κουαρτέτο (ΗΠΑ, Ε.Ε, ΟΗΕ, Ρωσία). Παράλληλα η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. στη 10η Εκτατή Συνοδό αποφάσισε να θέσει ενώπιον του Δ.Δ.Χ ερώτημα που αφορούσε τις νομικές συνέπιες που απορρέουν από την κατασκευή του Τείχους.
Κατά την εκδίκαση της υπόθεσης που αφορά στο Τείχος που έχει αναγείρει το Ισραήλ ενώπιων των Παλαιστινιακών εδαφών διαπιστωθήκαν σοβαρές παραβάσεις του Διεθνούς Δίκαιου και του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δίκαιου από πλευράς του Ισραήλ. Διαπιστώθηκε πως το «Τείχος» καθώς και το καθεστώς που το πλαισιώνει αναγνωρίζονται ως παράνομα καθώς παραβιάζονται η 4η Σύμβαση Γενεύης , η συνθήκη της Χάγης (1907) , το άρθρο 2 παρ.4 του Χάρτη Ηνωμένων Εθνών, οι βασικές αρχές και υποχρεώσεις στο Δ.Α.Δ., τα σύμφωνα που τελούνται εντός της Παλαιστινιακής Αρχής, το ψήφισμα 2625 της Γενικής Συνέλευσης και ευρύτερα τα πανανθρώπινα δικαιώματα. Επιπλέον τονίσθηκε πως το Ισραήλ δεν πληροί κάποια από τις ρήτρες για άρση της παραβατικότητας από Δ.Α.Δ. και Δ.Δ. {πχ νόμιμη άμυνα, διατάραξη εθνικής ασφάλειας, κατάσταση επείγουσας ανάγκης}.
Κατόπιν της απόφασης του ΔΔΧ που έδωσε ανάσα δικαίωσης στο λαό της Παλαιστίνης διαιωνίζεται μια κατάσταση εύφλεκτη στην περιοχή εκεί. Η νομιμοποίηση του Ισραήλ ως κράτους από τον ΟΗΕ τα σφάλματα που καταγράφηκαν στο καθεστώς του Τείχους στη Δυτική Όχθη και η ηθική αλλά και νομική δικαίωση των παλαιστίνιων οδήγησαν στη διχοτόμηση της Μέσης Ανατολής σε 2 αντίπαλα στρατόπεδα του Εβραϊκού και Αραβικού Κόσμου. Αρκεί φυσικά κάνεις να δει εικόνες από τις 2 όψεις του ιδίου νομίσματος. Από την μια ένα εξελιγμένο και ανεπτυγμένο Τελ Αβίβ, η καρδιά του Ισραήλ, με ακμάζουσα τεχνολογία και οικονομία και εύπορο βιοτικό επίπεδο με κάθε αγαθό και από την άλλη μια εμπόλεμη ζώνη στη Λωρίδα της Γάζας που απαριθμεί μέχρι και σήμερα χιλιάδες έως και εκατομμύρια θύματα θανάτου υποσιτισμού καθώς το Τείχος έχει βάλει φραγή στη πρόσβαση σε βασικά αγαθά όπως νερό και τροφή και αποστολών αυτοκτονίας. Σύσσωμη η διεθνής κοινότητα έχει έρθει αντιμέτωπη με την ευθύνη να δώσει μια λύση ώστε το Ισραήλ να παραμείνει ένα αναγνωρισμένο κράτος που θα σέβεται τις θεμελιώδεις αρχές και κανόνες του Διεθνούς Δίκαιου και η Παλαιστίνη να μπει σε τροχιά αυτονόμησης ώστε να υλοποιηθεί το Partition Plan της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ εξασφαλίζοντας τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια.
Η ισραηλοπαλαιστινιακη κρίση μπορεί τέλος να χαρακτηρισθεί επίσης και ως φλέγον θρησκευτικό ζήτημα καθώς πέραν από λαούς και διακρατικούς παράγοντες, όπως ο στρατός, η οικονομία και οι νομικές υποχρεώσεις και δικαιώματα των λαών του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, μπορει να ειπωθεί πως υπάρχει και θρησκευτική σύγκρουση μεταξύ 2 θρησκευτικών κόσμων εκείνου του Ισλάμ και εκείνου του Ιουδαϊσμού. Είναι γνωστό πως η σχέση των 2 αυτών κόσμων έχει χαρακτηρισθει ως έκρυθμη έως και εύφλεκτη. Στον Αραβικό κόσμο και στη Ισλαμική Παλαιστίνη έχει εδραιωθεί εκ θεμέλιων ο αντισημιτισμός και η εχθρότητα απέναντι σε καθετί εβραϊκό. Το ίδιο ισχύει και στον Ισραηλινό Κόσμο όπου μποικοταρεται καθετί που έχει σχέση με την απέναντι όχθη π.χ. εισαγόμενα παλαιστινιακά προϊόντα ή δραστηριότητες ακτιβιστών ‘’Free Palestine” μέσω καμπάνιας ‘’ Israel Under Fire’’. Ηχηρή αντισημιτική στάση παρατηρείται στο σιιτικό κόσμο οπού εδράζεται η πιο συντηρητική και αντιδυτική έκφανση του Ισλάμ έναντι του σουνιτικού ο οποίος είναι πιο ριζοσπαστικός και τείνει πιο φιλικός με τη Δύση και το πολιτισμό της. Αυτό σημαίνει πως μια βαθιά συντηρητική Παλαιστίνη του Ισλάμ περπατά σε παράλληλη οδό με ένα Ισραήλ του Ιουδαϊσμού. Το Τείχος που ανήγειρε το Ισραήλ αποκτά και θρησκευτικό χρώμα.
Πρόκειται για μια μετωπική σύγκρουση μεταξύ Τορά και Κορανίου.