γράφει η Ειρήνη Ντούρα,
Ώς τηλεθεατές των ειδήσεων ή αναγνώστες εφημερίδων, καθημερινά βλέπουμε νέα ξεσπάσματα βίας και πολέμου σε διάφορες χώρες του κόσμου. Σήμερα, από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα στην ιστορία πολιτικο-θρησκευτικών πολέμων έχουμε τον πόλεμο στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν ή την Λιβύη, την Αραβική Άνοιξη και το ISIS, την προσπάθεια δημιουργίας ενός Παλαιστινιακού Κράτους και την διαμάχη αραβικών κρατών με το Ισραήλ. Την εμπλοκή της Δύσης και των μεγάλων δυνάμεων του σήμερα που προσπαθούν να διασφαλίσουν τα πολιτικοοικονομικά τους συμφέροντα επεμβαίνοντας στις εσωτερικές υποθέσεις ξένων κρατών και την προσπάθειά τους να διαχειριστούν τα εσωτερικά τους ζητήματα με τρόπο που να τους αποκομίσει κέρδος. Δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε εάν τελικά η θρησκεία παίζει ρόλο στην διαμόρφωση πολιτικής, την χρήση της για διαμόρφωση στρατηγικής και εκφοβισμό του κοινού ώστε να δεχθεί ευκολότερα τις συγκρούσεις. Ο διαχωρισμός μεταξύ των θρησκειών, της κουλτούρας και των συμπεριφορών που διαμορφώνει είτε το Κοράνι είτε η Παλαιά και Καινή Διαθήκη, έχει ανοίξει τον δρόμο στον θρησκευτικό ρατσισμό.
Ηγέτες ανά τον κόσμο, προσπαθώντας να αναδείξουν τα κράτη τους σε κυρίαρχες δυνάμεις ή να εδραιώσουν την παγκόσμια κυριαρχία τους εμπλέκονται σε διάφορες διαμάχες και σε καταστάσεις προσπάθειας νομιμοποίησης καθεστώτων. Με άλλα λόγια, τα τελευταία 500 χρόνια έχουν συμβεί παραπάνω από 200 τέτοιες παρεμβάσεις, όπου κυρίαρχα κράτη έχουν θελήσει να εμπλακούν πολεμικά με στόχο την αλλαγή ή διατήρηση καθεστώτων, κυρίως στην Μέση Ανατολή, στρέφοντας πολλές φορές τον λόγο στην θρησκεία και το καθήκον τους να εναρμονίσουν την κατάσταση. Πρωτίστως σε μία προσπάθεια να μην κινδυνεύσουν τα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα που έχουν στην περιοχή ή το ενδεχόμενο μίας άλλης δύναμης να πάρει τα ηνία για την διαφύλαξη της ειρήνης. Ακόμη, η χρήση της θρησκείας γίνεται και με σκοπό να πάρουν την “ευλογία” του λαού ώστε να εξαπολύσουν τις δυνάμεις τους και την επιρροή τους σε “προβληματικά κράτη” όπου η διαφορά στις αντιλήψεις αυτές αποτελεί απειλή για μία φιλειρηνική ζωή.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την εμφάνιση του ISIS στην Μέση Ανατολή και την διάσπαση του Ισλαμισμού σε διάφορες ιδεολογίες από την πιο ακραία μορφή του εως την πιο προοδευτική. Έχοντας την “γέννηση” διαφόρων ιδεολογιών του ισλαμισμού και την πρωτοβουλία κάθε μουσουλμανικού κράτους να διαχειριστεί τις εξωτερικές και εσωτερικές υποθέσεις τους σύμφωνα με τις ιδεολογίες που αντιπροσωπεύει και την συνεργασία με δυτικά φιλελεύθερα και κατά βάση χριστιανικά κράτη, δημιουργείται μία αντιπαράθεση ενδοϊσλαμιστική, θα λέγαμε. Έχουμε λοιπόν, ασυμφωνία μεταξύ ισλαμιστικών κρατών μεταξύ τους, για καταπάτηση των μουσουλμανικών ιδανικών και τρόπου ζωής. Σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση και την εξάρτηση των κρατών αυτών από δυτικά κράτη για οικονομικούς λόγους, δημιουργείται μία σειρά από αντιπαραθέσεις και υποδείξεις χειρισμού καταστάσεων, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς όπου μπερδεύονται με την σκέψη των βαθιά θρησκευόμενων, “γεννώντας” εξτρεμιστικά κινήματα που κάνουν λόγω για βεβήλωση των αξιών και “ξεπούλημα” των κυβερνήσεων.
Βλέποντας τα συμφέροντά τους και την κυριαρχία τους να κινδυνεύει, πολλά είναι τα κράτη που κάνουν επίκληση στην θρησκεία και τους αντιπροσώπους της να λάβουν δράση. Λόγια που παρερμηνεύονται, δημιουργώντας αβεβαιότητα, έχθρα και το αίσθημα άμυνας. Πώς ξεκίνησε αυτή η βίαιη διαμάχη μεταξύ των δύο κόσμων; Ας μας επιτραπεί να πούμε πως ο φόβος για το διαφορετικό, το ξένο και το άγνωστο έδωσε πάτημα για λόγια και σκέψεις που μέχρι σήμερα κυριαρχούν στο μυαλό του απλού λαού. Δίνοντας την άδεια σε πολλές κυβερνήσεις να προβούν σε πολέμους εκτός συνόρων, μεγαλώνοντας το χάσμα και δημιουργώντας έχθρα και προκατάληψη. Εν συνεχεία, δημιουργείται ένας ατέρμονος κύκλος κατηγοριών για το ποίος ευθύνεται πραγματικά και ποίος ανάγκασε ποιόν και γιατί να προβεί σε εχθροπραξίες.
Λόγος γίνεται στα μέσα ενημέρωσης για τον φόβο και τις διαφορές που απομακρύνουν χριστιανούς και μουσουλμάνους. Φοβίζοντας τον απλό πολίτη, ο οποίος σε μία προσπάθεια να προφυλαχθεί από την απειλή, συναινει στις σημερινές βιαιότητες. Ανακυκλώνοντας εν συνεχεία την ανάπτυξη κινημάτων εξτρεμιστών που θεωρούν δουλειά τους την αποκατάσταση της σπίλωσης του Θεού τους και των αξιών τους, προβαίνοντας σε θανατηφόρες επιθέσεις με στόχο τον άμαχο πληθυσμό, τις περισσότερες φορές. Τέτοιες επιθέσεις, έχουν δημιουργήσει σύγχρονες σταυροφορίες, αν μας επιτρέπεται ο όρος, που έχουν στόχο την θεμελίωση ορίων, την ανάδειξη δυνάμεων και την αποτροπή εξάπλωσης διαφορετικών επιρροών.
Σε δοκιμαστική έρευνα, διασταυρώθηκαν στοιχεία από το Κοράνι και την Βίβλο σε ανάδειξη ποια από τις δύο θρησκείες θεωρείται πιο “αιμοβόρα”, το αποτέλεσμα έδειξε πως η Βίβλος (Παλαιά-Καινή Διαθήκη) ενθαρρύνει τον πόλεμο και τον φόβο περισσότερο από ότι το Κοράνι, βέβαια η προσπάθεια αυτή δεν είναι καταληκτική. Τέτοιου είδους συγκρίσεις προκαλούν την χειραγώγηση του κοινού και την καιροσκοπία. Τονίζοντας περισσότερο την ανάγκη για ασφάλεια και των δράσεων που πρέπει να ληφθούν όποιο κι αν είναι το κόστος. Τι εννοούμε; Ας πάρουμε για παράδειγμα τις Η.Π.Α, μία υπερδύναμη με άκρες σε όλες τον κόσμο και πολιτικές που “κατευθύνουν” ρεύματα, πολιτικές, ακόμη και κυβερνήσεις. Στην πρόσφατη ιστορία, οι πολιτικοί λόγοι που βλέπουμε στους δέκτες μας βασίζονται στην εμπλοκή της θρησκείας και της προφύλαξης από τον αλλόθρησκο εχθρό. Δημιουργώντας έτσι το υπόβαθρο και την δικαιολογία για αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις κατευνασμού του “εχθρού” και παρουσίας της σε ξένες “προβληματικές” χώρες όπου θρησκευτικοί ηγέτες ‘η εξτρεμιστικά κινήματα απειλούν την παγκόσμια ειρήνη και τάξη και την προσπάθεια για εδραίωσης της δημοκρατίας σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Σε καμία περίπτωση δεν προσπαθούμε να δείξουμε πως δεν υπάρχει ανάγκη άμυνας από κινήματα που απειλούν την ασφάλειά μας. Παρόλα αυτά, ας αναρωτηθούμε, βλέποντας τις εξελίξεις γύρω μας, αν η θρησκεία αντί να ηρεμεί τα πλήθη και να προβάλλει την ενότητα και την αποδοχή του πλησίον μας (όπως λέει τόσο η Βίβλος όσο και το Κοράνι), χρησιμοποιείται ως εργαλείο πολέμου βασιζόμενοι στις διαφορές παρά στις ομοιότητες. Επίσης, σκεπτόμενοι σχετικά με την θρησκεία θα πρέπει να παραδεχθούμε πως κάθε μία έχει τις διαφορές τις και τις δικές τις αντιλήψεις ανάλογα με τα πιστεύω, τις αξίες και την ιστορική αναδρομή του κάθε λαού ανά τους αιώνες.
Όπως και να έχει, ο δυτικός ιμπεριαλισμός έχει κλιμακωθεί τόσο ώστε η θρησκευτική χειραγώγηση έχει φέρει κρίση στην ασφάλεια τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο όσο και σε περιφερειακό, βλέποντας οικονομίες και χώρες να καταστρέφονται στο όνομα των ιδεολογιών τους και της προσπάθειάς τους για αναγνώριση και διατήρησης των ιδανικών τους. Η επιβολή ξένων δυνάμεων σε περιοχές όπως η Μέση Ανατολή και η ταπείνωσή τους από τις δυτικές γραμμές πολιτικής έχει κλιμακώσει τα επίπεδα βίας και έχει φέρει στο παιχνίδι και την θρησκεία, που από ότι φαίνεται είναι καταλυτικός παίκτης στην συνέχιση των συγκρούσεων και διαμόρφωση πολιτικών και σκέψεων. Ίσως όμως να φταίει η οικονομική τους αδυναμία που κάνει αυτά τα κράτη έρμαια των δυτικών συμφερόντων αλλά η εσωτερική τους διαμάχη και αστάθεια. Διότι ακόμα, τα κράτη αυτά δεν έχουν βρει την αρμονία τους και εκτός από “ενδοοικογενειακές” συγκρούσεις, έχουν να αντιμετωπίσουν και τις ενδοθρησκευτικές διαφορές που “απειλούν” τα λόγια του προφήτη Μοχάμεντ και τον σωστό ισλαμικό τρόπο ζωής, φέρνοντας μία κρίση ταυτότητας και συνείδησης.
Πηγές: