γράφει η Κωνσταντίνα Ρουσσίδη,
Σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων της Βόρειας Κορέας KCNA, ο Κιμ Γιονγκ Ουν και ο Μουν Τζε-ιν Κιμ δεσμεύτηκαν να συνεργαστούν για την πλήρη «αποπυρηνικοποίηση» της κορεατικής χερσονήσου, δίχως βέβαια την συγκεκριμενοποίηση των δράσεων και γραμμών που θα υιοθετηθούν. Ωστόσο, η σύμπραξη αυτή αποτελεί ένα χειροπιαστό και ιστορικό γεγονός συνεργασίας στην πολυτάραχη χερσόνησο, κάτι που έχει αναλυθεί και εξηγηθεί μέσα από ποικίλες οπτικές, από την ημέρα δημοσιοποίησής της. Στην παρούσα κατάσταση των εξελίξεων, θαρρώ σκόπιμη μία σύνθεση των θεωριών παιγνίων που ως διεθνολόγοι εκπονούμε όταν ορίζουμε δύο παίκτες ως ορθολογικούς.
Πιο συγκεκριμένα, με δεδομένους παίκτες της διεθνούς αρένας τις ΗΠΑ και Β.Κορέα, θαρρούμε πως αποτελούν ορθολογικούς παράγοντες, δηλαδή πως κάθε τους απόφαση δεν είναι ‘τρελή’ και ‘μη λογική’ (όπως έχουν κατηγορηθεί επανειλημμένα) αλλά στη βάση της χρησιμότητας της πρώτης και της πιθανότητας ευνοϊκού αποτελέσματος. Με αυτά τα δεδομένα καθώς και την ιστορική σχέση των δύο, η πιθανή πυρηνική σύγκρουση δεν αποτελεί καν επιλογή. Κατ’ επέκτασιν, μία σύνθεση ανταγωνιστικού παιγνίου και παιγνίου αποτροπής, μπορεί να αναλύσει την λήψη απόφασης αποπυρηνικοποίησης, η οποία πιθανολογείται να επιλύσει μία κρίση η οποία έχει προκαλέσει βαθέως τη διεθνή σκηνή, το διεθνές δίκαιο και τις εθνικές εξωτερικές πολιτικές. Ειδικότερα, ένα μικτό ανταγωνιστικό παίγνιο, δηλαδή μικτού αθροίσματος οφέλους/κόστους, περιγράφει καταστάσεις μετωπικής σύγκρουσης όπου οι παίκτες έχουν επιλογές είτε να επιμείνουν κινδυνεύοντας είτε να υποχωρήσουν και να χάσουν. Στην περίπτωση υποχώρησης εδώ όμως δεν υπάρχει απώλεια σεβασμού/πόρων/εδαφών αλλά πλεονεκτήματα. Οπότε, μπορεί να συνδυαστεί με την ανάλυση παιγνίου αμοιβαίας αποτροπής, στο οποίο οι σχέσεις είναι συγκρουσιακές αλλά οι παράγοντες επιθυμούν να αποφύγουν μία κρίσιμη κατάσταση και να συντονιστούν μεταξύ τους, χωρίς ιδιαίτερη συνεργασία, αλλά με έμφαση στο συντονισμό (πολιτικών, μεθόδων, επιλογών).
Κατ’ επέκτασιν, ενώ επί μακρόν οι δύο ηγέτες έχουν κατηγορηθεί ως μη ορθολογικοί, το τελικό συμπέρασμα είναι πως στο ρεαλιστικό μοτίβο των διεθνών σχέσεων, όπου ο κάθε παίκτης επιδιώκει μεγιστοποίηση των κερδών του (κέρδη όχι μόνο υλικά, αλλά και νομιμοποίησης, κύρους, διαφάνειας) ακόμη και οι άμεσα επιθετικές πολιτικές αποδεικνύεται πως στηρίζονται σε συγκεκριμένες ορθολογικές μεθόδους διαχείρισης των συμπεριφορών, στηριζόμενες σε εμπειρικές προβλέψεις και σύνθετα αλλά λεπτομερώς δομημένες τακτικές, οι οποίες δεν πρόκειται να επιφέρουν κανένα πυρηνικό μέτωπο σε ευθεία μετωπική σύγκρουση με το άλλο, καθώς σε μία τέτοια περίπτωση το αποτέλεσμα θα είναι η εξαφάνιση των δύο, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου.