Loading...
Πρόσφατες αναλύσεις
Διεθνής και Ευρωπαϊκή Πολιτική Επικαιρότητα

Η αναζωπύρωση του IRA λόγω του BREXIT

Γράφει ο Εμμανουήλ Καρακόλιος

Είναι γεγονός πως η ελευθερία διεκδικείται και δεν διασφαλίζεται εξ΄ ορισμού, μέσα από μαζικές συνεχείς προσπάθειες και αγώνες, οι οποίες επιτρέπουν στα επαναστατικά κινήματα να κλιμακώσουν τη δύναμή τους, μέσω της άσκησης πίεσης. Πιο συγκεκριμένα, η Ιρλανδική Δημοκρατική Αδελφότητα (IRB), που ιδρύθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής το 1858, με στόχο την εξάλειψη των Βρετανών από την Ιρλανδία, είχε ως μοναδικό τρόπο δράσης, τη βίαιη εξέγερση του τοπικού πληθυσμού. Η IRB εξελίχθηκε αργότερα στον Ιρλανδικό Εθνικιστικό Στρατό, όπου μαζί με το κίνημα “Sinn Fein” (“Εμείς οι ίδιοι”) ορκίστηκαν υπακοή στα Ρεπουμπλικανικά ιδανικά, το 1919. 

Σε κάθε κράτος, υπάρχουν ευκαιρίες για  Δημοκρατικές αλλαγές και ειρηνικές μεταρρυθμίσεις.  Ο Clausewitz ισχυρίζεται ότι «η πολιτική εξουσία πρέπει πάντα να είναι κυρίαρχη, επιτρέποντας τον επαναπροσδιορισμό των στόχων, υπό το πρίσμα των γεγονότων και της λογικής». Αυτή η έννοια δεν συνυπάρχει εύλογα με την Ιρλανδική Δημοκρατική ιδεολογία, της οποίας η άναρχη βία (ανταρτοπόλεμος) αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό της. Ο πόλεμος Αγγλίας – Ιρλανδίας (1916-1921), απέτυχε να δημιουργήσει μια ενωμένη Δημοκρατία. Πλήθος πολιτικών προβλημάτων προκάλεσαν τα δύο πρώτα χρόνια, οι παράτυποι εμφύλιοι πόλεμοι στα Βόρεια και Νότια των συνόρων. Οι Βρετανοί συμφώνησαν να διαπραγματευτούν με τους Ιρλανδούς ομολόγους τους και υπέγραψαν μια Συνθήκη που ίδρυσε το ελεύθερο Ιρλανδικό Κράτος, τον Δεκέμβριο του 1921.

Η Συνθήκη ενέκρινε τη δημιουργία ενός Ιρλανδικού Κοινοβουλίου,  μόνο για να εξετάζει εγχώριες υποθέσεις, αφήνοντας τις εξωτερικές υποθέσεις στα χέρια του αρμόδιου Υπουργού της Νότιας Ιρλανδίας. Το Ελεύθερο Κράτος είχε καθεστώς κυριαρχίας και το δικαίωμα να κυβερνά τις δικές του οικονομικές και εξωτερικές υποθέσεις. Ο IRA και το “Sinn Fein” συνεργάζονταν επίσης με την Ιρλανδική κυβέρνηση και το Σοσιαλδημοκρατικό και Εργατικό Κόμμα, προσπαθώντας να βρουν από κοινού λύσεις. Μετά από πολύωρες πολυκομματικές διαπραγματεύσεις, η παρέμβαση των ΗΠΑ κήρυξε την κατάπαυση του πυρός, το 1994. Ωστόσο, οι υποσχέσεις για εκπροσώπηση σε πολυμερείς συζητήσεις του “Sinn Fein” και του ΙRΑ δεν τηρήθηκαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, μια νέα βομβιστική επίθεση από τον ΙRΑ στο Ντόκλαντς του Λονδίνου, η οποία στοίχισε τη ζωή σε δύο ανθρώπους. Τον Ιούλιο του 1997, τα μέλη του ΙRΑ κήρυξαν εκ νέου κατάπαυση του πυρός. Έτσι δύο μήνες αργότερα, τούς επιτράπηκε η συμμετοχή σε πολιτικές συζητήσεις. Τον Απρίλιο του 1998, υπογράφηκε η Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής, σύμφωνα με την οποία θα προέκυπτε νέα κυβέρνηση στη Βόρεια Ιρλανδία, μέσω μιας ημιαυτόνομης εθνοσυνέλευσης, στην οποία θα συμμετείχαν κόμματα και προτεσταντών και καθολικών, με απότοκο ο ΙRA να αφοπλιζόταν πλήρως. Παρ’ όλα αυτά, η Εθνοσυνέλευση διαλύθηκε, λόγω αλληλοκατηγοριών. Οι Ιρλανδοί Ρεπουμπλικάνοι, συμφώνησαν τελικά την παραμονή της Βορείου Ιρλανδίας στο Ηνωμένο Βασίλειο, για όσο το επιθυμούσε η πλειοψηφία των κατοίκων της, αλλά τα μέλη του ΙRΑ αρνήθηκαν την πλήρη αφόπλισή τους. Το Δεκέμβριο του 2004, τα ηγετικά μέλη του ΙRΑ πρότειναν την ολοκλήρωση του αφοπλισμού τους, όμως οι προτεστάντες απαίτησαν φωτογραφική τεκμηρίωση, κάτι που δεν έγινε δεκτό από την οργάνωση, η οποία έκανε λόγο για “απαράδεκτο εξευτελισμό”.

Στα τελευταία χρόνια δράσης του, ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός έτεινε να μετατραπεί σε μια αποκλειστικά εγκληματική – τρομοκρατική οργάνωση, ιδιαίτερα μετά τη ληστεία της τράπεζας Northern Bank, το Δεκέμβριο του 2004 στο Μπέλφαστ και τη δολοφονία του Ρωμαιοκαθολικού Ρόμπερτ Μακ Κάρτνυ, τον Ιανουάριο του 2005. Στις 28 Ιουλίου του 2005, ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός, κήρυξε τον τερματισμό οποιασδήποτε ένοπλης ενέργειας και ανακοίνωσε πως, στο μέλλον, θα προσπαθούσε να επιτύχει το στόχο της επανένωσης της Ιρλανδίας μόνο με ειρηνικά μέσα. Η ειρηνευτική διαδικασία παραμένει σε ισχύ μέχρι σήμερα, βλέποντας τη δράση των παραστρατιωτικών να αναζωπυρώνεται, μετά την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας από την ΕΕ, θεωρώντας ότι «Η Βόρεια Ιρλανδία δεν έχει επηρεαστεί ακόμη από τον οικονομικό αντίκτυπο του BREXIT και την χρηματοπιστωτική πίεση, η οποία θα οδηγήσει σε πολιτική αστάθεια στη χώρα».  Όπως πάντα, οι παραστρατιωτικοί δηλώνουν ότι θα παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις και θα ενεργούν αυτόνομα και με τρόπο που πιστεύουν ότι εξυπηρετεί καλύτερα τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Augusteijn, J., From Public Defiance to Guerrilla Warfare. Irish Academic Press, Dublin, 1996.
• Barry, T., Guerrilla Days in Ireland. Anvil Books, Dublin, 1990.
• Bell, J.B., The IRA 1916-1974. The John Day Company, New York, 1974.
• Bell, J.B., The IRA 1968-2000: Analysis of a Secret Army. Frank Cass, London, 2000.
• Beresford, D., Ten Men Dead. Grafton Books, London, 1987.
• Bishop, P. & Mallie, E., The Provisional IRA. William Heinemann Ltd., London, 1987.
• Carr, C., The Lessons of Terror. Random House, New York, 2002.
• Caulfeld, M., The Easter Rebellion: Dublin 1916. Roberts Rinehart Publishers, Boulder, CO, 1995.
• Collins, E. Killing Rage. Granta Books, London, 1997.
• Coogan, T.P., On the Blanket: The H-Block Story. Ward River Press, Dublin,
• Costello, F., The Irish Revolution and its Aftermath, 1916-1923. Irish Academic Press, Dublin. 2003.
• Dwyer, T.R., The Squad and the Intelligence Operations of Michael Collins. Mercier Press, Cork, 2005.
• English, R., Armed Struggle: The History of the IRA. Oxford University Press, Oxford, 2003.
• Feeney, B., Sinn Fein: A Hundred Turbulent Years. University of Wisconsin Press, Madison, WI, 2002.