γράφει η Αναστασία Παναγιωτοπούλου
Γαλλία, Δανία, Βέλγιο, Ισπανία, Αγγλία, και ξανά Γαλλία, ξανά Αγγλία, ξανά Ισπανία• Είναι φανερό πως η Ευρώπη του 21ουαιώνα ζει και αναπνέει υπό τον φόβο μίας μόνιμης τρομοκρατικής απειλής. Ειδικά την τελευταία διετία στέκει εμπρός σε ένα πιστόλι που τη σημαδεύει και δεν διστάζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα να την ακρωτηριάζει, συνθέτοντας μία ασύλληπτη θηριωδία. Στην ήπειρο που διακρίνεται για την ευημερία και την πολιτισμική της ανάπτυξη, στην εποχή της προόδου και της εξέλιξης είναι απαράδεκτο και αδιανόητο, οι δρόμοι να ερημώνουν, οι άνθρωποι να κλείνονται στα σπίτια τους και ο φόβος να συνοδεύει την καθημερινότητά τους.
Η τρομοκρατία συνιστά φαινόμενο παγκόσμιο και σίγουρα όχι καινούριο. Με τον τραγικό απολογισμό όμως των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Ευρώπη κατά την τελευταία διετία να αγγίζει τα 443 θύματα, αντιλαμβανόμαστε πως η τρομοκρατία ειδικά στην ήπειρο μας έχει λάβει σήμερα γιγαντιαίες διαστάσεις και χρήζει άμεσης αντιμετώπισης. Ένας ακήρυχτος πόλεμος λαμβάνει χώρα γύρω μας, δίπλα μας, μπροστά μας, ο πόλεμος της μιας στιγμής, ένας πόλεμος άδικος, άνανδρος και ανήθικος, όσο παράδοξος και αν ακούγεται ο τελευταίος αυτός χαρακτηρισμός∙ γιατί κανένας πόλεμος δεν θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί ως ηθικός αλλά σίγουρα ένας πόλεμος που χτυπά νέουςκαι άμαχους ανθρώπους τη στιγμή που διασκεδάζουν, παρασέρνει με βανάκια αθώους τη στιγμή που περπατούν αμέριμνοι, σφαγιάζει αμάχους στο όνομα ενός θεού, σίγουρα ένας τέτοιος πόλεμος αποτελεί την πιο απάνθρωπη εως εγκληματική μορφή εχθροπραξίας που θα μπορούσε ποτέ να εκδηλωθεί μεταξύ των ανθρώπων.
Θύτης και θύμα του νέου αυτού «πολέμου», DAESH και Ευρώπη αντιστοίχως, διακρίνονται εύκολα με γυμνό μάτι∙ οι λόγοι και τα αίτια όμως που τον πυροδοτούν είναι καλά κρυμμένα. Θέλοντας, καταρχάς, να εξερευνήσουμε την προσωπικότητα του δράστη, παρατηρούμε πως πρόκειται για μία εξτρεμιστική ομάδα, που βαδίζει στα σκοτεινά χνάρια της Αλ Κάιντα και μάχεται με φωτιά και μαχαίρι για την επιβολή των αρχών του «τζιχάντ» στον κόσμο, κηρύσσοντας ιερό και ανελέητο πόλεμο κατά των χριστιανών. «Σημαία» του Ισλαμικού Κράτους: η θρησκεία. Η θρησκεία, το “όπιο των λαών”, δρα στην προκειμένη περίπτωση σαν ένα πραγματικό ναρκωτικό-δηλητήριο που ωθεί τους πιστούς στην δολοφονία και έπειτα στην αυτοκτονία, καταλύοντας κάθε έννοια ηθικής αλλά και λογικής∙ θυσιάζοντας την ανθρωπιά στον βωμό μίας υποσχόμενης μετέπειτα θεϊκής επιβράβευσης.
Τα κίνητρα και οι στόχοι της έντονης τρομοκρατικής δραστηριότητας που ανέπτυξε, και συνεχίζει ακάθεκτη να αναπτύσσει μέχρι και σήμερα το Daesh μπροστά στα μάτια μας, ποικίλουν. Για τους απλούς «στρατιώτες», τους καμικάζι που ζώνονται τα εκρηκτικά, τους οδηγούς που παρασύρουν αθώους με τις ρόδες τους, τους «μεμονωμένους λύκους» που αρπάζουν ένα μαχαίρι και ορμούν στο πλήθος, το κίνητρο της δράσης τους είναι απλό και σαφές: η εξασφάλιση μίας θέσης στον Παράδεισο.
Για τους «στρατηγούς» όμως τα πράγματα είναι κάπως πιο σύνθετα. Το Ισλαμικό Κράτος οραματίζεται τη δημιουργία ενός απέραντου χαλιφάτου. Το βαριά οπλισμένο αυτό μόρφωμα που προελαύνει στον αραβικό χώρο έχει ως στόχο να τροποποιήσει τα σύνορα στην ευρύτερη περιοχή, όπως αυτά χαράχτηκαν μετά την γαλλοβρετανική συμφωνία Σάικς Πίκο το 1916 για τη Μέση Ανατολή. Πολλοί μάλιστα χαρακτηρίζουν το εν λόγω όραμα δημιουργίας ενός μουσουλμανικού κράτους που θα εκτείνεται από την Βόρεια Αφρική μέχρι την Κεντρική Ασία περιλαμβάνοντας και ορισμένες ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες, ως μία απόπειρα ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Πολλά πάντως γράφονται, λέγονται και ακούγονται για την οργάνωση του Ισλαμικού Κράτους, καθώς και για τις μεθόδους που αυτό χρησιμοποιεί προκείμενου να φέρει εις πέρας το σχέδιό του. Λέγεται για παράδειγμα πως το Daesh αποτελεί ίσως την πλουσιότερη τρομοκρατική οργάνωση στην Ιστορία, καθώς δεν ελέγχει μόνο μια τεράστια περιοχή στο Ιράκ και την Συρία, αλλά διαθέτει και τεράστια έσοδα ειδικά από την πώληση πετρελαίου στη μαύρη αγορά. Οι δοσοληψίες αυτές, οι φόροι που επιβάλλονται στους πολίτες του Ισλαμικού Κράτους, καθώς και τα έσοδα από ληστείες τραπεζών και ομηρείες συνιστούν τις βασικότερες πηγές χρηματοδότησής της ISIS σε συνδυασμό και με την οικονομική ενίσχυση από διάφορες κυβερνήσεις και ιδιώτες δωρητές.
Τέλος ως προς τις μεθόδους δράσης της θα πρέπει να παρατηρήσουμε πως η στρατηγική που ακολουθείται δεν είναι καθόλου τυχαία και αψυχολόγητη. Τα πιθανά σενάρια είναι πολλά. Υποστηρίζεται για παράδειγμα ότι οι τζιχαντιστές σπέρνοντας τον τρόμο και την αγριότητα επιδιώκουν να δώσουν ένα θανάσιμο πλήγμα στις κρατικές δομές των μουσουλμανικών χωρών, οι οποίες αδύναμες να επαναφέρουν την ασφάλεια, σύντομα θα χάσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών τους. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν οι τζιχαντιστές, σύμφωνα με τον συγκεκριμένο σενάριο, επωφελούμενοι από το χάος θα προσφέρουν παροχές στους ταλαιπωρημένους λαούς και εμφανιζόμενοι ως σωτήρες θα κερδίσουν την λαϊκή υποστήριξη και τον έλεγχο των συγκεκριμένων εδαφών. Ταυτόχρονα η παραπάνω δράση συνοδεύεται και από επιθέσεις προς τη Δύση με τις οποίες λέγεται πως οι τζιχαντιστές πέρα από την επίδειξη της δύναμής τους, επιδιώκουν να προκαλέσουν τις δυτικές κυβερνήσεις να αντιδράσουν έτσι ώστε να θεμελιώσουν την εικόνα τους ως τα αιώνια θύματα της Δύσης και να νομιμοποιήσουν τη βίαιη και παράνομη δράση τους.
Για τις δυτικές κυβερνήσεις έχει σημάνει πλέον ο κώδωνας του κινδύνου και οι προσπάθειες αντιμετώπισης του προβλήματος που λέγεται τρομοκρατία και Daesh είναι ήδη πολλές. Η ενίσχυση της αστυνόμευσης, η επαγρύπνηση των μυστικών υπηρεσιών, ο αυστηρός έλεγχος των μεταναστών είναι λίγες μόνο από τις προτεραιότητες που θέτουν πλέον όλες οι ευρωπαϊκές χώρες. Πρόκειται όμως για λύσεις οι οποίες μόνο ροκανίζουν το αγκάθι της τρομοκρατίας, δεν το ξεριζώνουν πραγματικά. Για την πραγματική εκρίζωση του ακανθώδους αυτού προβλήματος χρειάζεται πόλεμος εκ των έσω∙ παύση της χρηματοδότησης και οικονομικός αποκλεισμός της οργάνωσης, συμμαχίες με τις ισχυρές αραβικές χώρες εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, ενίσχυση της παιδείας των μουσουλμανικών πληθυσμών της ευρύτερης περιοχής, επίσημη καταδίκη από τις θρησκευτικές κοινότητες και δη από τους ηγέτες της μουσουλμανικής θρησκείας και τους λοιπούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς που αντιτάσσονται στην τρομοκρατία , προσέλκυση της νεολαίας που αποτελεί το βασικότερο θύμα προσηλυτισμού και κυρίως συνεργασία όλων των φορέων, των εξουσιών και των κρατών με γνώμονα την ειρήνη, την ανθρωπιά και την αγάπη.
«ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ» φώναξαν με μία φωνή οι Βαρκελωνέζοι, ενώ ξεχύθηκαν στους δρόμους της πόλης τους μία μέρα μετά την πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση. «ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ» πρέπει να λέμε και να νιώθουμε όλοι συνεχώς∙ γιατί όπως είπε και η Μίριαμ Χατίμπι, εκπρόσωπος ενός ιδρύματος που πρεσβεύει την διαφορετικότητα, «δεν θα επιτρέψουμε στην τρομοκρατία να μας νικήσει και να μας ταπεινώσει∙ όταν μας χτυπούν αντί να μας διχάζουν, θα μας βρίσκουν πιο ενωμένους από ποτέ».