Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες ενός πολιτικού φαινόμενου στην Τουρκία το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει κάποιους στο εξής ερώτημα : « Μήπως τελικά ο Ερντογάν, έχει ξεφύγει από το πλαίσιο της λογικής και ετοιμάζει τον ιμπεριαλιστικό του αγώνα ;» Τα επιχειρήματα για αυτήν την άποψη είναι ποικίλα . Ξεκινώντας από τα πιο παλιά και πηγαίνοντας στα πιο πρόσφατα ο Πρόεδρος της Τουρκίας δείχνει μια πλήρη έλλειψη σεβασμού απέναντι σε διεθνείς συμβάσεις που υπάρχουν εδώ και δεκαετίες. Μάλιστα οδηγεί τον τουρκικό λαό σε μια εθνικιστική κρίση που αν εξετάσει κανείς τις εξάρσεις εθνικισμού διαχρονικά θα εντοπίσει έναν κοινό παρανομαστή, καμία από αυτές δεν έληξε ήρεμα.
Αλλά ας χωρίσουμε λίγο τα χρονικά σημεία που εμφανίζεται αυτό το πρόβλημα με τον Τούρκο πρόεδρο . Ως σημείο εκκίνησης τίθεται αδιαμφισβήτητα το ξέσπασμα του πραξικοπήματος που έγινε στις 15 Ιουλίου το οποίο έδωσε τη δυνατότητα στον Ερντογάν να «αγκαλιάσει» και να «ενώσει» τον τουρκικό λαό ενάντια στις δυνάμεις που θέλησαν να τα βάλουν με τη δημοκρατική Τουρκία.
Μετά το τέλος του πραξικοπήματος ο πρόεδρος της Τουρκίας φαίνεται να ξέφυγε κάπως από τα όρια που μας είχε συνηθίσει . Αν και υπέδειξε μεγάλη θέληση στο να αντιμετωπίσει την τρομοκρατία, καθώς φυσικά και να διευθετήσει τυχόν ανοιχτά μέτωπα με τους Κούρδους , ο Ερντογάν ξεκίνησε με μένος την αναπροσαρμογή της Τουρκίας αφού πλέον μετά την απόπειρα πραξικοπήματος κανείς δεν ήταν έμπιστος . Πάνω από 15.000 συλλήψεις και κρατήσεις ατόμων που συμμετείχαν ή ήταν ύποπτοι για συμμετοχή στο πραξικόπημα στους οποίους μάλιστα δεν έλειψαν τα βασανιστήρια και σε κάποιες φορές ακόμα και η θανάτωση . Άλλωστε ο ίδιος ο Ερντογάν είχε μιλήσει ακόμα και για επαναφορά της θανατικής ποινής αν ο λαός συμφωνούσε . Προκειμένου όμως να μη δημιουργηθούν αναταραχές στη διεθνή κοινότητα σχετικά με την πορεία της Τουρκίας και τα εσωτερικά της θέματα αξιοποιήθηκαν τόσο ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας όσο και η στάση απέναντι στο προσφυγικό ζήτημα και την Ε.Ε. προκειμένου να στραφούν όλα τα βλέμματα εκεί.
Ερχόμαστε λοιπόν στα πιο πρόσφατα γεγονότα και στις επί σειρά δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου για τις εδαφικές απονομές μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας . Πρόκειται για μια διαρκή και σθεναρή αμφισβήτηση τόσο της συνθήκης της Λωζάννης από την πλευρά του Ερντογάν ο οποίος μιλώντας σε περιφερειακούς διοικητές της Τουρκίας άφησε να εννοηθεί ότι η χώρα του ζημιώθηκε από την συμφωνία του 1923 που θέτει τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας.
Μάλιστα την ίδια περίοδο τα τουρκικά υποβρύχια πραγματοποίησαν ασκήσεις σε μεγάλες περιοχές του Αιγαίου γεγονός που προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Ελληνικής πλευράς. Την ίδια ώρα, ο Τούρκος Πρόεδρος έθεσε στο τραπέζι των αμφισβητήσεων του τη Θράκη αλλά και τη Θεσσαλονίκη και μίλησε για διεύρυνση των συναισθηματικών συνόρων της χώρας του αφού όπως τόνισε : «Η Τουρκία δεν είναι μόνο η Τουρκία» . Διαφαίνεται λοιπόν μια φανερά επεκτατική θέληση από την πλευρά του Ερντογάν η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως εχθρική και επικίνδυνη . Αλλά είναι χωρίς ίχνος λογικής όπως πολλοί λένε ; Θέλει στα αλήθεια ο Τού
ρκος Πρόεδρος να ξεκινήσει την νέα ιμπεριαλιστική του εκστρατεία ; Προσωπικά δεν είμαι και τόσο πεπεισμένος .
Κλείνοντας αυτή την αναδρομή στην πολιτική κατεύθυνση του Τούρκου Προέδρου θα ήθελα να εκφράσω και τις δικές μου ιδέες εν συντομία όσον αφορά το τι αποσκοπεί όλο αυτό: Όχι, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι ούτε τρελός ούτε παράλογος αλλά μάλλον λογικότατος και με στρατηγική κατεύθυνση. Οι εχθρικές δηλώσεις του εναντίον της Ελλάδας – μιας χώρας που διαθέτει αδύναμη εξωτερική πολιτική– έχουν τεράστια απήχηση στο Τουρκικό εθνικιστικό στοιχείο αυξάνοντας ραγδαία τη δημοτικότητα του Προέδρου. Συγχρόνως, τόσο οι δηλώσεις όσο και η στάση της Τουρκίας σε θέματα που αφορούν την προσφυγική κρίση και τα ζητήματα της τρομοκρατίας μάλλον στρέφουν την προσοχή της Ε.Ε και της διεθνούς κοινότητας προς τα εκεί, επιτρέποντας στον Ερντογάν να συνεχίσει τις ανακατατάξεις στο εσωτερικό της χώρας του ανενόχλητος, θέτοντας ως «νόμο» όχι τη συμβατική εκδοχή όπως την ξέρουμε αλλά μια εκδοχή που ξυπνά μνήμες από ένδοξες Σουλτανικές εποχές .-