Αρχικά πριν αναλυθούν οι σκέψεις για τα συμβάντα στην Λιβύη θα πρέπει να δοθεί περιεχόμενο στη λέξη “νέα”. Αυτή έχει να κάνει περισσότερο με την προσοχή που δίνεται στον Ευρωπαϊκό χώρο για τα γεγονότα που διαδραματίζονται στη Λιβύη και η συνειδητοποίηση της ανθρωπιστικής κρίσης λόγω των αυξημένων προσφυγικών ρευμάτων προς την Ιταλία. Οι εχθροπραξίες λοιπόν της Λιβύης δεν έπονται χρονικά από αυτές της Συρίας αλλά τώρα ο δυτικός κόσμος στρέφει προσεκτικότερα το βλέμμα του σε αυτή την Βορειοαφρικανική χώρα λόγω των πολυάριθμων θανάτων στη Μεσόγειο ακριβώς όπως έκανε και με την Συρία. Όλα αυτά βέβαια στον απόηχο της Αραβικής άνοιξης.
Τι είναι η Αραβική άνοιξη; Αραβική άνοιξη είναι ο σχεδόν ταυτόχρονος κοινωνικός αναβρασμός στις χώρες της βορείου αφρικής και της Συρίας που οδήγησε σε επαναστάσεις και ρήξη των μέχρι τότε αυταρχικών καθεστώτων. Τα αποτελέσματα βέβαια ήταν το χάος που αποσταθεροποίησε την ευρύτερη περιοχή οδηγώντας μετά σε εμφυλίους, ισλαμικό φονταμενταλισμό και προσφυγικές ροές. Όταν ξεκίνησε βέβαια η αντίδραση των πολιτών όλοι είχαμε την εντύπωση πως τελείωνε μία κακή περίοδος καταπίεσης με αποτέλεσμα την ύπαρξη δημοκρατίας και σταθερότητας απαλλαγμένης από το παλιό καθεστώς. Πως άρχισε όμως η αραβική άνοιξη; Όλα ξεκίνησαν όταν ένας πλανόδιος πωλητής σε μία πόλη της Τυνησίας απελπισμένος από την διαφθορά και την ανέχεια αυτοπυρπολήθηκε οδηγώντας σε τεράστιες διαδηλώσεις και στην απομάκρυνση του τελικά του προέδρου.
Γρήγορα αυτό εξελίχθηκε ως ντόμινο και σε άλλες χώρες που άρχισε κόσμος να αντιδρά κατά των κυβερνήσεως και της διαφθοράς που αυτές πρέσβευαν. Αποτέλεσμα η πτώση του Καντάφι στην Λιβύη, του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο και η δεινή θέση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο Άσσαντ στη Συρία. Σαφέστατα τίποτα δεν έγινε αναίμακτα. Η Συρία βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο εδώ και μερικά χρόνια με όλες τις συνέπειες που γνωρίζουμε, Στην Αίγυπτο ο νέος πρόεδρος Μόρσι μοιάζει εξίσου κακός με τον προκάτοχο του με το μέλλον γι’αυτόν και την χώρα να είναι αβέβαιο και τον κόσμο να κατεβαίνει ξανά στους δρόμους για δεύτερη φορά. Η Λιβύη μετά τον Καντάφι δυσκολεύεται απίστευτα να βρει σταθερότητα και να κάνει μία ειρηνική νέα αρχή σε στέρεο έδαφος. Μετά τον εμφύλιο οι Διεθνείς Οργανισμοί βοηθούν στο μέτρο του δυνατού αλλά η χώρα έχει χωριστεί σε πολλά μέρη και στρατόπεδα. Το ανησυχητικό στη Λιβύη είναι κάτι που είδαμε και στη Συρία. Αυτό δεν είναι άλλο από το ISIS. Μικροί πυρήνες φανατικών Σουνιτών Ισλαμιστών που έχουν ως σχέδιο το Χαλιφάτο και την εφαρμογή Σαρίας. Αυτό όπως έχει δείξει η εμπειρία της Συρίας έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο την κινητοποίηση κατά της κυβέρνησης αλλά και τον στόχο για εξόντωση όλων όσων εκείνων δεν υποστηρίζουν αυτό το όραμα. Έτσι στο στόχαστρο μπαίνει όλη η χώρα εκτός από αυτούς που ασπάζονται τις ίδιες σκέψεις. Αποτέλεσμα; Ο κόσμος με φόβο να χάσει την ζωή του δεν έχει άλλη επιλογή από το να μπει σε μία βάρκα και πάει προς την Ευρώπη. Αλλά δεν είναι μόνο ο φόβος για ισχυροποίηση των φανατικών στη Λιβύη. Για πόσο ο Λιβυκός λαός θα μπορεί να μένει στη χώρα χωρίς κάποιο σημάδι για ελπίδα στο άμεσο μέλλον; Η βιομηχανία, τα πετρέλαια, η οικονομία γενικότερα έχει πληγεί και τα αποτελέσματα της αστάθειας μετρούνται στην επιφάνεια της Μεσογείου. Ένας απελπισμένος λαός οδηγείται σε απελπισμένα μέτρα. Μόνο το 2016 σύμφωνα με στοιχεία από το UNHCR μέσω Βορειοαφρικανικής οδού έχουν χάσει την ζωή τους 2,200 άνθρωποι στο δρόμο τους για τις Ευρωπαϊκές ακτές. Άνθρωποι από όλες τις Αφρικανικές χώρες που άλλοι δεν βλέπουν μέλλον και άλλο τρόπο να αλλάξουν την ζωή τους. Αυτό δίνει ένα σύγχρονο μήνυμα στη διεθνή κοινότητα. Ο κόσμος μικραίνει, οι αποστάσεις μικραίνουν και η αποτυχίες πολιτικών σε οικουμενικό αλλά και περιφερειακό επίπεδο όλο και περισσότερο θα μας χτυπάνε την πόρτα. Δεν μπορούμε να προσποιούμαστε τους κωφούς για πάντα.
Είναι ανάγκη να σκύψουν με ανιδιοτέλεια οι ανεπτυγμένοι πάνω από τα προβλήματα των φτωχότερων και λιγότερο τυχερών με υπομονή. Μπορεί (και ευχόμαστε) η
Λιβύη να μην εκτροχιαστεί και άλλο αλλά τα προβλήματα στην ευρύτερη περιοχή είναι μεγάλα και χρονίζουν. Φαινόμενα τύπου Συρίας θα έχουμε και στο μέλλον. Αυτό που κάνουμε είναι να αναμένουμε ποια χώρα θα αναφλεχθεί πρώτη. Το ζήτημα είναι να κατανοήσουμε τις ειδικές συνθήκες σε αυτές τις χώρες αλλά και να δώσουμε έμπρακτα ελπίδα στους πολίτες της. Έτσι θα μπορέσουν να αναπτυχθούν με βιώσιμο τρόπο σε ένα διεθνές περιβάλλον που θα αφήσει τους εθνικισμούς και τις αυταπάτες και θα βαδίσει με ανεκτικότητα, συνεργασία και ειρήνη. Στόχευση είναι η πραγμάτωση ενός σχεδίου με στόχο την την βελτίωση του επιπέδου ζωής σε όλες τις γωνίες του κόσμου με σκληρή δουλειά από την διεθνή κοινότητα, ρεαλισμό και ως βάση την αρχή της καλής πίστης. Γιατί όπου υπάρχουν καλοί πολιτικοί και decision makers παίρνουν τους λαούς από το χέρι αφού έχουν αφουγκραστεί τις συνθήκες και δείχνουν τον δρόμο. Όλες οι λύσεις είναι πολιτικές και προσδοκία όλων η διάχυση των καλών πρακτικών σε οικουμενικό επίπεδο που θα δώσει δυναμική σε ένα άλλο πιο φωτεινό μέλλον.
Λιβύη να μην εκτροχιαστεί και άλλο αλλά τα προβλήματα στην ευρύτερη περιοχή είναι μεγάλα και χρονίζουν. Φαινόμενα τύπου Συρίας θα έχουμε και στο μέλλον. Αυτό που κάνουμε είναι να αναμένουμε ποια χώρα θα αναφλεχθεί πρώτη. Το ζήτημα είναι να κατανοήσουμε τις ειδικές συνθήκες σε αυτές τις χώρες αλλά και να δώσουμε έμπρακτα ελπίδα στους πολίτες της. Έτσι θα μπορέσουν να αναπτυχθούν με βιώσιμο τρόπο σε ένα διεθνές περιβάλλον που θα αφήσει τους εθνικισμούς και τις αυταπάτες και θα βαδίσει με ανεκτικότητα, συνεργασία και ειρήνη. Στόχευση είναι η πραγμάτωση ενός σχεδίου με στόχο την την βελτίωση του επιπέδου ζωής σε όλες τις γωνίες του κόσμου με σκληρή δουλειά από την διεθνή κοινότητα, ρεαλισμό και ως βάση την αρχή της καλής πίστης. Γιατί όπου υπάρχουν καλοί πολιτικοί και decision makers παίρνουν τους λαούς από το χέρι αφού έχουν αφουγκραστεί τις συνθήκες και δείχνουν τον δρόμο. Όλες οι λύσεις είναι πολιτικές και προσδοκία όλων η διάχυση των καλών πρακτικών σε οικουμενικό επίπεδο που θα δώσει δυναμική σε ένα άλλο πιο φωτεινό μέλλον.